Το 2016 ήταν ακόμα μια εξαιρετική χρονιά για τον ασιατικό κινηματογράφο, αν και οι κορεάτικες ταινίες ήταν αυτές που βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και πάλι, κυρίως λόγω της επιστροφής του Παρκ Τσαν-γουκ, και την απήχηση ταινιών όπως The Wailing και Train to Busan.
Η Ιαπωνία ακολούθησε με μια σειρά δικών της υπερπαραγωγών, προεξαρχόντως των Your Name και της νέας ταινίας του Γκοτζίλα, που μάλλον είναι και το καλύτερο της σειράς.
Ο ανεξάρτητος ιαπωνικός κινηματογράφος είχε επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά.
Οι ταινίες στην κινέζικη διάλεκτο (μιας και τα πολιτικά μεταξύ Κίνας, Ταϊβάν, Χονγκ Κονγκ και Θιβέτ είναι αρκετά πολύπλοκα για να τα ξεδιαλύνουμε εδώ) είχαν επίσης την τιμητική τους, με το «Ten Years» να δημιουργεί έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ Κίνας και Χονγκ Κονγκ, και το Θιβέτ να παρουσιάζει μια από τις καλύτερες art-house ταινίες που έχω δει εδώ και πολύ καιρό, με το «Tharlo».
Με έμφαση στην ποικιλία, αυτά είναι τα καλύτερα ασιατικά φιλμ του 2016. (Κάποια έκαναν πρεμιέρα το 2015, αλλά τα συμπεριέλαβα επειδή κυκλοφόρησαν περισσότερο μέσα στο 2016.)
20. The Phantom Detective (Sung-hee Jo, Ν. Κορέα)
Ο Τζο Σουνγκ-χι σκηνοθετεί μια ταινία που μοιάζει αρκετά με το «Sin City», κυρίως λόγω της αισθητικής κόμικ που διαθέτει.
Το χιούμορ όμως φαίνεται να παίζει μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό το κορεάτικο νουάρ, το οποίο σίγουρα αξίζει να το παρακολουθήσετε στους κινηματογράφους, λόγω της τεχνικής αρτιότητάς του.
19. After the Storm (Hirokazu Korreda, Ιαπωνία)
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, ο Χιροκάζου Κορίντα έχει αναδειχθεί ως ο σύγχρονος άρχοντας του ιαπωνικού οικογενειακού δράματος και αυτή η ταινία αποδεικνύει πως ουσιαστικά έχει τελειοποιήσει το είδος.
18. Dongju: The Portrait of a Poet (Joon-ik Lee, Ν. Κορέα)
Το σενάριο περιγράφει την τραγική ιστορία του Γιουν Ντονγκ-τζου και του καλύτερου του φίλου, Σονγκ Μονγκ-κιου.
Ξεκινάει την δεκαετία του '50, όπου οι δυο τους φιλοδοξούσαν να γίνουν ποιητές και φτάνει μέχρι την σύλληψη τους, κατά την Ιαπωνική Κατοχή.
Εξαιρετικές ηθοποιίες, αριστοτεχνικό μοντάζ και μεγάλη προσήλωση στα πραγματικά γεγονότα καθιστούν το ασπρόμαυρο «Dongju: The Portrait of a Poet» μία από τις καλύτερες βιογραφίες της χρονιάς.
17. Derailed (Seong-tae Lee, Ν. Κορέα)
Ο Λι Σέονγκ-ταε, στο ντεμπούτο του, γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία για την απανθρωπιά και την απελπισία που βασιλεύουν στις μεγαλουπόλεις, ένα περιβάλλον όπου «το να είσαι καλός σημαίνει ότι είσαι βλάκας».
Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, τέσσερις νεαροί προσπαθούν να επιβιώσουν και να φροντίσουν ο ένας τον άλλο, αν και ο μόνος τρόπος που βρίσκουν είναι να γίνουν εγκληματίες.
Το καλύτερο κομμάτι της ταινίας όμως, είναι, αναμφίβολα, το συγκλονιστικό τέλος.
16. Lowlife Love (Eiji Uchida, Ιαπωνία)
Η εταιρεία Third Window, με έδρα την Αγγλία, κατάφερε να γυρίσει στην Ιαπωνία το no-budget film της χρονιάς, το οποίο μάλιστα έχει την no-budget βιομηχανία ως κεντρικό θέμα
Η απεικόνιση του συγκεκριμένου χώρου είναι αποκρουστική, κυρίως για τις γυναίκες ηθοποιούς, οι οποίες παρουσιάζονται ως θύματα των ανδρών-σκηνοθετών, κυρίως γιατί είναι διατεθειμένες να κάνουν σεξ μαζί τους για έναν ρόλο.
Η προσέγγιση του σκηνοθέτη απέναντί τους αγγίζει τα όρια του μισογυνισμού, αν και τονίζει επίσης πως επειδή οι σκηνοθέτες δεν είναι σε κανένα επίπεδο ανώτεροι άνθρωποι, το σεξ είναι ουσιαστικά ο μόνος τρόπος που έχουν για να πετύχουν.
Μέσα σε όλο αυτόν τον πεσιμισμό, ο Ουτσίντα κατάφερε να χωρέσει και αρκετό χιούμορ, κάνοντας την ταινία αρκετά διασκεδαστική.
15. Godzilla Resurgence (Hideaki Anno, Ιαπωνία)
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του franchise, μιας και η Toho αποφάσισε να ξοδέψει πολλά (15 εκατ. δολάρια) και να δώσει τα ηνία στον Χιντεάκι Άνο, δημιουργό του «Evangelion».
Το «Godzilla Resurgence» είναι η πιο εμπορικά επιτυχημένη live-action παραγωγή του 2016 στην Ιαπωνία και το πιο επιτυχημένο φιλμ στην ιστορία του θρυλικού τέρατος.
Ο Άνο σκηνοθετεί ένα διαφορετικό φιλμ Γκοντζίλα, με την βοήθεια του Σίντζι Χιγκούτσι, ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τα ειδικά εφέ.
Η ταινία έχει πολύ γρήγορο ρυθμό, κοφτό μοντάζ, καθώς το σετ αλλάζει συνεχώς και η παρουσίαση θυμίζει το στυλ των ειδήσεων στην τηλεόραση.
ΤΟ τέρας δείχνει πιο εντυπωσιακό από ποτέ.
14. Your Name (Makoto Shinkai, Ιαπωνία)
Ο Μακότο Σινκάι πήρε το μοτίβο του «αλλάζοντας ζωές» και το τοποθέτησε σε ένα εντελώς καινούριο και πιο ουσιώδες επίπεδο.
Μέσω του συγκεκριμένου θέματος, παρουσιάζει τις απόψεις για θέματα όπως η μνήμη, ο χρόνος, η οικογένεια, οι ανθρώπινες σχέσεις, η καταστροφή της Φουκουσίμα, μα πάνω απ'όλα η αγάπη, μια δύναμη που υπερβαίνει τα πάντα.
Επιπλέον, κατόρθωσε να παρουσιάσει όλα τα παραπάνω με άκρως ψυχαγωγικό τρόπο, συνδυάζοντας με αρτιότητα την κωμωδία με το δράμα, τους πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μια αίσθηση νοσταλγίας και την αγωνία, κυρίως στο τέλος.
13. Train to Busan (Sang-ho Jeon, Ν. Κορέα)
Συνέχεια του animation «Seoul Station», επίσης του Γέον Σανγκ-χο, το «Train to Busan» είναι το φιλμ που έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια στην Κορέα για το 2016, με πάνω από 11,5 εκατομμύρια.
Ο Γέον Σανγκ-χο κατάφερε να παρουσιάσει μερικές από τις καλύτερες σκηνές με ζόμπι που έχουν προβληθεί στην οθόνη και να τις συνδυάσει με μια σειρά αλληγοριών για την ανθρώπινη φύση.
Η ταινία είναι προφανώς ένα blockbuster, αλλά το βάθος, η τεχνική αρτιότητα και οι ηθοποιίες το τοποθετούν σε υψηλότερο επίπεδο από τις περισσότερες, παρόμοιες παραγωγές.
12. I am not Madam Bovary (Xiaogang Feng, Κίνα)
Το φιλμ παρουσιάζει μια σύγχρονη και φαιδρή εκδοχή του «Qiu Zu: Μια γυναίκα της Κίνας», του Ζανγκ Γιμού.
Λειτουργεί, σε μεγάλο βαθμό, όπως τα περισσότερα κινέζικα art-house φιλμ, τα οποία έχουν την τάση να είναι αρκετά «βαριά».
Όμως, λόγω της πρωτότυπης απεικόνισης, του έξυπνου χιούμορ και της απόδοσης της Φαν Μπινγκμπίνγκ, κατορθώνει να είναι αρκετά ψυχαγωγικό και να ξεχωρίζει από την πληθώρα παραγωγών του είδους.
11. The Wailing (Hong-jin Na, Ν. Κορέα)
Η ταινία έχει ήδη γίνει διεθνής επιτυχία, με πάνω 51 εκατομμύρια δολάρια έσοδα παγκοσμίως.
Ο Να Χονγκ-τζιν καταφέρνει να συνδυάσει στοιχεία υπερφυσικού θρίλερ με μια σειρά από βαθιές, αλλά δριμύτατες κατηγορίες για την κορεάτικη κυβέρνηση και αρκετά κοινωνικά σχόλια, παρουσιάζοντας με αυτό τον τρόπο ένα εκπληκτικό μείγμα ψυχαγωγίας και ουσίας.
10. A Copy of my Mind (Joko Anwar, Ινδονησία)
Γυρισμένο σε μόλις 8 μέρες υπό πραγματικά ακραίες συνθήκες, με τον Τζόκο Ανβάρ να βάζει τους ηθοποιούς του να παίζουν σε περιοχές της Τζακάρτα που ούτε η αστυνομία ούτε ο στρατός δέχεται να πάει, το «“A Copy of my Mind» αποδεικνύει πως το ταλέντο, ο σχεδιασμός και η μαεστρία δεν χρειάζονται χρόνο για να πετύχουν εξαιρετικά αποτελέσματα.
9. The Bacchus Lady (Je-yong Lee, Ν. Κορέα)
O τίτλος αναφέρεται σε ένα θλιβερό φαινόμενο της κορεάτικης κοινωνίας, τις «Κυρίες Βάκχες», ηλικιωμένες κορεάτισσες πόρνες που «κάνουν πιάτσα» σε πάρκα και πλατείες στη Σεούλ για σεξ στα κοντινά ξενοδοχεία.
Οι γυναίκες αυτές έχουν ηλικίες από 60 ως 80+.
Ο Λι Τζάε-γιονγκ σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο για ένα φιλμ, το οποίο, στην αρχή τουλάχιστον, είναι πολύ δύσκολο στην παρακολούθηση, αλλά με αυτόν τον τρόπο, παρουσίασε το φαινόμενο με μεγάλη ακρίβεια.
Η Γιουν Γέο-τζουνγκ είναι εκπληκτική στον ρόλο του τίτλου.
8. The Road to Mandalay (Midi Z, Μιανμάρ)
Ο Μίντι Ζ (Midi Z, Ταϊβανέζος σκηνοθέτης γεννημένος στην Μιανμάρ) γίνεται συνεχώς και πιο διάσημος, και η παρούσα ταινίας είναι μία από τις καλύτερες αιτίες.
Γεμάτο ρεαλισμό για τις ζωές των μεταναστών στην Ταϊλάνδη, παρουσιάζει μια ιστορία χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, «κατασκευάζοντας» με αυτόν τον τρόπο, τον δρόμο για ένα πραγματικά συγκλονιστικό φινάλε.
7. Ten Years (Χονγκ Κονγκ)
Αν και κόστισε μόνο 64.000 δολάρια, έχοντας ηθοποιούς και συνεργεία που αποτελούνταν κυρίως από εθελοντές, το συγκεκριμένο φιλμ ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς, κυρίως λόγω της αντιπαράθεσης που προκάλεσε.
Καθώς ήταν δριμύτατα επικριτικό απέναντι στις προσπάθειες της ενδοχώρας να ενσωματώσει τον Χονγκ Κονγκ στην υπόλοιπη Κίνα (προς το παρόν είναι αυτόνομο), η προβολή του απαγορεύθηκε ή προβλήθηκε με εκτεταμένη λογοκρισία.
Παρόλα αυτά, οι ενέργειες αυτές της κινέζικης κυβέρνησης είχαν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω προβολή της ταινίας στα διάφορα μέσα, κυρίως του εξωτερικού.
Το «Ten Years» δεν είναι αριστούργημα, δεν θα μπορούσε να είναι με τόσο μικρό προϋπολογισμό.
Είναι όμως ένα από τα σημαντικότερα φιλμ των τελευταίων χρόνων, κυρίως λόγω του κουράγιου που έδειξαν οι δημιουργοί του στο να παρουσιάσουν τους πραγματικούς φόβους των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ.
6. Hime-Anole (Keisuke Yoshida, Ιαπωνία)
Αν και ξεκινάει όπως όλες ο ανεξάρτητες ιαπωνικές παραγωγές, το «Hime-Anole» έχει ένα δεύτερο μέρος γεμάτο στοιχεία exploitation, που πραγματικά σοκάρουν με την γραφική απεικόνιση βίας.
Η μετάβαση από το χαλαρό πρώτο μέρος στο αγωνιώδες δεύτερο είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της ταινίας.
5. SoulMate (Kwok Cheung Tsang, Κίνα)
Ο Ντέρεκ Τσανγκ (γιος του Κινέζου σούπερ σταρ Έρικ Τσανγκ) σκηνοθέτησε ένα πολύ τρυφερό φιλμ που συνδυάζει, άρτια, στοιχεία ρομαντικής και εφηβικής ταινίας με το δράμα, καθώς γίνεται φανερό πως καταλαβαίνει πολύ καλά τις γυναίκες.
Με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε να ανανεώσει ένα παρωχημένο είδος και την ελπίδα πως ο κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ μπορεί να έχει και μέλλον.
4. Η Υπηρέτρια - The Handmaiden (Chan-woon Park, Ν. Κορέα)
Ακόμα μια πολυαναμενόμενη παραγωγή που διέπρεψε ήταν και η νέα ταινία του Παρκ Τσαν-γουκ, η οποία απέδειξε πως ο Κορεάτης είναι από τους καλύτερους δημιουργούς της εποχής μας και πως οι γνώσεις που απέκτησε με το πέρασμά του από το Χόλιγουντ μπορούν να συνδυαστούν θαυμάσια με την ασιατική αισθητική.
Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ όπου τα χαρακτηριστικά των ταινιών του Παρκ παρουσιάζονται μέσω ενός μαξιμαλιστικού πλαισίου, καθώς ο Κορεάτης έχει εξελίξει το στυλ του, συμπεριλαμβάνοντας και τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς που έχει πλέον στην διάθεσή του.
Αναλυτικό review εδώ.
3. Asura: City of Madness (Sung-su Kim, Ν. Κορέα)
Μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς κατάφερε να ξεπεράσει τον γενικό κανόνα, και να δικαιολογήσει τον θόρυβο που είχε δημιουργήσει.
Το Asura είναι πραγματικό αριστούργημα, ένα φιλμ με ελάχιστα μειονεκτήματα, και ένα από τα καλύτερα γκανγκστερικά θρίλερ που έχω δει ποτέ.
2. Tharlo (Pema Tseden, Κίνα)
Ο Θιβετιανός Πέμα Τσέντεν παρουσίασε μια ταινία για την ζωή στο Θιβέτ και την έλξη που ασκεί ο μοντερνισμός έναντι της παράδοσης.
Πρόκειται για ένα αργό, ασπρόμαυρο φιλμ με πολλά μακρινά πλάνα, του οποίου η τεχνική και αισθητική αρτιότητα φαίνεται να εκπέμπεται από κάθε πλάνο.
Ο Σίντε Νιίμα είναι εκπληκτικός στον ομώνυμο ρόλο.
1. Inside Men (Min-ho Woo, Ν.Κορέα)
Το φιλμ ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην Κορέα, με πάνω από 9 εκατομμύρια εισιτήρια, όντας η πιο εμπορική R-rated ταινία όλων των εποχών στη χώρα.
Επικεντρώνεται στις σχέσεις διαφθοράς ανάμεσα σε γκάγκστερ, πολιτικούς, τον Τύπο και την βιομηχανία, ενώ συνδυάζει άψογα στυλ και ουσία.
Ο Λι Μπιουνγ-χουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι εκπληκτικός.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
