Η ιστορία δύο αδερφών: του χαρισματικού, αλλά ευέξαπτου Frank (Tom Vermeir) - συζύγου, πατέρα κι αμετανόητου γυναικά, που θέλει να αλλάξει την προβλέψιμη ζωή του - και του φιλόδοξου Jo (Stef Aerts), που η αγάπη του για την μουσική τον έκανε να ανοίξει ένα μπαρ με το όνομα Belgica, παρά τις καλλιτεχνικές του φιλοδοξίες.
Γίνονται συνέταιροι και μετατρέπουν το μπαρ στο σημείο με την καλύτερη μουσική, τον περισσότερο κόσμο και τη μοναδική διασκέδαση στην πόλη.
Ζούνε τη στιγμή και είναι όλα υπέροχα, όταν η ζωή θα τους αναγκάσει να προχωρήσουν.
Η ταινία, η οποία είναι σε σκηνοθεσία του Felix van Groeningen και σε σενάριο του ίδιου και του Arne Sierens, συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Sundance, όπου κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας.
Η ταινία στην αρχή μας προειδοποιεί ότι τα γεγονότα που πρόκειται να παρακολουθήσουμε είναι φανταστικά.
Κάτι που δεν χρειαζόταν, αλλά ας προχωρήσουμε.
Δύο αδέρφια αποφασίζουν να φτιάξουν και να λειτουργήσουν μαζί ένα κλαμπ, αναζητώντας μια καλύτερη και πιο διασκεδαστική ζωή.
Το μαγαζί ανοίγει και η πρώτη μέρα λειτουργίας φαίνεται να έχει επιτυχία, παρά τα κάποια ατυχές γεγονότα που συμβαίνουν.
Τα αδέρφια, όμως, παίρνουν μια λάθος απόφαση: ότι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι σε αυτό το κλαμπ.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, τα πράγματα ανάμεσα στα αδέρφια δεν πάνε καλά, καθώς αρχίζουν να δημιουργούνται τριβές μεταξύ τους.
Κάθε οικογένεια έχει τα προβλήματά της…
Στην αρχή η ιστορία κυλάει γρήγορα και ευχάριστα, γρήγορα όμως επαναλαμβάνεται και τελικά φαίνεται να μην εξελίσσεται, να μην προχωράει, με αποτέλεσμα να χάνει το θεατή.
Στο φινάλε φυσικά θα προσπαθήσει να σε ξυπνήσει, αλλά μάλλον θα είναι αργά.
Καλλιτεχνικά και αισθητικά, το Belgica είναι μια αρκετά καλή ταινία.
Με την πλειοψηφία των σκηνών να είναι νυχτερινές, το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πολύ συμπαθητικό.
Ωραία σκηνοθεσία και φωτογραφία, ρυθμικό μοντάζ και δυναμική μουσική που ανεβάζει την ένταση.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι επίσης πολύ καλό.
Οι Tom Vermeir και Stef Aerts, φαίνεται να ταίριαξαν απόλυτα με τους ρόλους τους και μεταξύ τους και είναι πολύ πειστικοί.
Αλλά και η Helene De Vos είναι μια συμπαθητική παρουσία, σε αντίθεση με την ηθοποιό που υποδύεται την γυναίκα του Frank, η οποία είναι αδιάφορη, αν και ο ρόλος της είναι σημαντικός.
Το Belgica είναι μια δυναμική ταινία.
Φαίνεται, όμως, σαν κάτι να της λείπει.
Της λείπει η ουσία;
Η ιστορία δεν είναι αρκετά δυνατή;
Η διάρκεια είναι μεγάλη, ώστε η ταινία να γίνεται φλύαρη;
Μπορεί και όλα αυτά μαζί.
Και μερικά ακόμα.
Κάτι, πάντως, δεν επιτρέπει στο θεατή να απολαύσει την ταινία και να του αρέσει.
Στο τέλος φαίνεται αρκετά απλοϊκή και την ξεχνάς γρήγορα.
Η τελευταία σεκάνς (σύνολο σκηνών) είναι από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας.
Στους κινηματογράφους από 20 Οκτωβρίου.
Χριστίνα Φακίνου
1.jpg)
