Ρομαντική κομεντί (ακόμα μία) σε σκηνοθεσία Τom Vaughan, ο οποίος ενώ είχε ξεκινήσει ελπιδοφόρα με το συμπαθέστατο Starter for 10, έκτοτε έχει βαλτώσει.
Και όχι δεν προβλέπεται να ξεκολλήσει ιδιαίτερα ούτε με τη νέα του ταινία.
Ο εξηντάρης και βάλε πια Pierce Brosnan (I Don't Know How She Does It) που είναι πάντως ιδιαίτερα κοτσονάτος και μέσα στη φρεσκαδούρα, είναι ο καθηγητής φιλολογίας στο Καίμπριτζ που τρέφει πάθος για τους Ρομαντικούς και ειδικά τον Λόρδο Βύρωνα.
Έχει αναπτύξει σχέση με τη μαθήτρια του Jessica Alba (Entourage) - έφυγα για Καίμπριτζ - την οποία αφήνει έγκυο.
Tότε το ζεύγος αποφασίζει να μετακομίσει στo Los Angeles όπου στην σπιταρώνα της Alba πάνω στη θάλασσα ονειρεύονται ότι θα ζήσουν ζωή χαρισάμενη.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται έτσι, μιας και αφενός ο κύριος καθηγητής αποκτά πλέον του Πανεπιστημιακού του τίτλου και αυτόν του κερατά (διότι όσο κοτσονάτος και να είσαι στα εξήντα σου που να κρατήσεις την Jessica Alba), αφετέρου αποκτά προβλήματα με την άδεια παραμονής του στη χώρα.
Μόνη του αχτίδα φωτός ο γιος του τον οποίο λατρεύει, αλλά και η ετεροθαλής αδελφή της γυναίκας του (Salma Hayek, Grown Ups 2) ο ώμος της οποίας αποδεικνύεται ιδιαίτερα παρηγορητικός.
Μέχρι τη μέση περίπου δεν είναι άσχημο το φιλμ.
Έχει καλό ρυθμό και έναν ανάλαφρο καλοκαιρινό αέρα που ταιριάζει με την εποχή.
Οι δε περιπέτειες του Άγγλου καθηγητή στο Αμέρικα, τον καθιστούν ιδιαίτερα συμπαθή στα μάτια του θεατή.
Ο κάπως όμως μελοδραματικός τόνος που αποκτά στη συνέχεια, σε συνδυασμό με το φινάλε που φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά, το κάνει να χάνει σε ενδιαφέρον.
Ο Brosnan είναι καλός στο ρόλο του παθιασμένου με την ποίηση αλλά και το αντίθετο φύλλο καθηγητή, κάτι που δεν μπορώ να πω για το υπόλοιπο καστ που κινείται τουλάχιστον στα ρηχά.
Ιδιαίτερη μνεία στον Malcolm McDowell (Silent Night) o οποίος υποδύεται τον πατέρα του Brosnan, επίσης καθηγητή που του έχει μεταδώσει το πάθος για τα γράμματα.
Για κάποιο λόγο, ο σπουδαίος Άγγλος ηθοποιός προσπαθεί να μας πείσει για το πόσο ... Άγγλος είναι, με αποτέλεσμα στο τέλος να καταντάει καρικατούρα (δυστυχώς για αυτόν αλλά και για εμάς αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει κάτι τέτοιο).
Η ταινία πάντως σε γενικές γραμμές βλέπεται, (υπάρχουν απείρως χειρότερες σε αυτό το είδος τελευταία) και ξεχνιέται αμέσως μόλις την δεις, αφού δεν είναι δα και κάποιο αριστούργημα αλλά ακόμη μία χρυσή μετριότητα.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
