Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Παρεξηγημένος ηθοποιός,παρεξηγημένη ταινία.
Ακούσαμε πριν λίγο καιρό για τον Mel Gibson και τον διαφαινόμενο ξεπεσμό του, όταν αυτός βρέθηκε σε δικαστική διαμάχη για τον αλκοολισμό του.
Ένας αλκοολισμός που τον οδήγησε σε σεξιστική και ρατσιστική συμπεριφορά όταν απείλησε την ρωσίδα ερωμένη του και μητέρα του 7ου παιδιού του.
Και έχει βρίσει πολλές φορές και τους Εβραίους (ναι, ξέρουμε μη ..τζιζζζ ...κακό) κάτι που γνωρίζουμε ότι σε ένα εβραιοκρατούμενο Χόλιγουντ δεν συγχωρείται εύκολα.
Τι να περιμένεις λοιπον,όταν υποδύεται τον ...
...ρόλο του αυτοκαταστροφικού, καταθλιπτικού, αλκοολικού μεσήλικα που χάνει τα πάντα στη ζωή του και, λίγο πριν να δώσει τέλος, βρίσκει την πραγματική «φωνή» του μέσα από μία μαριονέτα-κάστορα;
...Η οποία βρίσκεται μονίμως σφηνωμένη στο αριστερό του χέρι και φτάνει στο σημείο να επανασυστήνεται στη γυναίκα του (Jodie Foster), στα παιδιά του (Anton Yelchin, Riley Tomas Stewart) και στους συναδέλφους του ως ο Κάστορας.
Βλέπετε, το τραύμα του είναι τόσο μεγάλο που έχει απορρίψει και εξαφανίσει τον εαυτό του μέσα στην πάνινη κούκλα.
Επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να πάρει τον έλεγχο της ζωής του, επιβάλλεται ως μαριονέτα και προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τους πάντες.
Προετοιμαζόμουν για τέρμα 'καμμένη' ταινία και τελικά βγήκε αρκετά συμπαθητικό.
Ο Mel καταρχάς, ενώ έχει στοιχεία του πάτερ φαμίλια που τόσο του αρέσει να παίζει (μα πόσο αμερικανιά το The Patriot), εδώ γίνεται πιο συμπαθής.
Έτσι παρακολουθούμε τον Gibson, πέρα απ'τις γνωστές μούτες του, να μας θυμίζει ότι πάνω απ'όλα είναι ηθοποιός.
Τον βλέπουμε λοιπόν σε σκηνές όπως στο δείπνο ή στο νοσοκομείο, να σου δίνει μια πραγματική αίσθηση ανθρώπου χαμένου και απελπισμένου, παίρνοντας μια περίλυπη έκφραση.
Και σε κάνει όντως να πιστεύεις απόλυτα, ότι αυτός ο άνθρωπος είναι άρρωστος και ενώ το καταλαβαίνει δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Μέχρι που αναγκάζεται να πάρει...μέτρα και να μας θυμίσει μια σκηνή απ'το ...Evil Dead 2 (έρχεται όπου να ναι το αφιέρωμα!).
Επίσης οι σκηνές όπου ο Gibson μιλάει πότε ως κάστορας και πότε ως ο εαυτός του, εναλλάσοντας συνεχώς την φωνή από κανονική σε βραχνή/καρτουνίστικη, έχουν γέλιο χωρίς ποτέ να γίνονται γελοίες.
Mel, για ξαναδοκίμασε και κανά καρτούν (Chicken Run)!
Η Jodie Foster που σκηνοθετεί κιόλας, είναι πιστή φίλη του Mel και τον έχει υπερασπιστεί, ρισκάροντας την καριέρα της.
Μια καριέρα που εδώ και μεγάλο διάστημα έχει φθίνουσα πορεία, σε ηθοποιία και σκηνοθεσία.
Παραμένει όμως θρυλική ηθοποιός και μοιάζει εδώ εξίσου πιστευτή ως σύζυγος,με ξεσπάσματα,δάκρυα και έναν τρόπο που αγγίζει τον άντρα της,μακριά όλα αυτά από υστερίες και υπερβολές.
Ο Anton Yelchin ως μεγάλος γιος, που σημειώνει τα ελαττώματα του πατέρα του για να μην του μοιάσει, κοπανάει συνέχεια το κεφάλι του στον τοίχο (κρυφομανιοκαταθλιπτικός και αυτός;) και προσπαθεί να έρθει κοντά σε μια δημοφιλή κοπέλα του σχολείου (Jennifer Lawrence) η οποία κρύβει κι αυτή με τη σειρά της τεράστιο πόνο για την απώλεια του αδερφού της.
Δύο απ'τους πιο συμπαθείς ηθοποιούς της γενιάς τους, χωρίς ίχνος σταριλικίου, με μεστές και ώριμες ερμηνείες πιο κοντά στο στυλ των ανεξάρτητων νεανικών ταινιών παρά σε teen movies/σαχλαμαρίτσες.
Ξεχωρίζουν οι σκηνές όπου προσπαθεί να της βγάλει το καλλιτεχνικό της ταλέντο, βοηθώντας την να ξαναρχίσει το street graffiti.
Δίνοντας στον μπαμπά την έμπνευση για την ανάσα και επιβίωση της εταιρείας του.
Ο πιτσιρικάς βλέπετε είναι παιδάκι και τα βλέπει όλα σαν παραμύθι, αντιμετωπίζοντας τον μπαμπά του σαν ήρωα.
Και η διαπίστωση της αξιαγάπητης αθωώτητας: "Μαμά, ο μπαμπάς είναι δηλαδή τρελός; Τα χει χάσει;"
Η ταινία θα διχάσει πάντως.
Έχει τα καλά της, έχει και τα κακά της.
Βασικά η σκηνοθεσία της Foster μόνο σε λίγες στιγμές σαχλαμαρίζει, φέρνοντας σε οικογενειακή ταινιούλα.
Σε όλο το υπόλοιπο, η ταινία κινείται σε ήπιους τόνους με συγκρατημένες ερμηνείες και σχετικά σκοτεινή φωτογραφία, σε κάποιες σκηνές μοναξιάς στο σπίτι.
Όλα αυτά τείνουν προς πιο ανεξάρτητο σινεμά, παρ'όλες τις γνωστές ηθοποιάρες και μπράβο της γιατί επιδεικνύει ωριμότητα.
Πέφτει όμως στην παγίδα του απλά καλού, mainstream αμερικάνικου φιλμ, με γνωστούς ηθοποιούς που θα το δεις ένα χαλαρό βραδάκι και την άλλη μέρα θα το χεις ξεχάσει.
Βασικά δεν είναι ακριβώς ότι η ταινία περνάει και δεν αγγίζει.
Υπάρχουν πολλές συγκινητικές - και όχι μελό και δακρύβρεχτες - στιγμές που σίγουρα αφορούν πραγματικά περιστατικά οικογενειακού βίου και σχέσεων.
Το γεγονός ότι γιος και πατέρας ψάχνουν τον εαυτό τους και ενώ έχουν αρκετές ομοιότητες, εξακολουθούν να μην τα βρίσκουν ο ένας με τον άλλον, δεν γίνεται να μην σας αγγίξει.
Ειδικά η κατάληξη όλου αυτού.
Απλά όλα μοιάζουν λίγο μισοτελειωμένα και δεν απογειώνονται στο βαθμό που περιμένεις, καθώς παρακολουθείς την ταινία.
Τι άλλο να δεις δηλαδή και εδώ ίσως να γκρινιάζω και λίγο.
Αλλά να ...δεν είναι δα και κανά Sunshine of Spotless Mind, ούτε Being John Malkovich.
Δεν λέμε να ήταν εντελώς σουρεάλ και υπαρξιακή η ταινία.
Απλά, όταν έχεις έναν κάστορα μονίμως καρφωμένο στο χέρι σου, που δεν λέει να ξεκολλήσει ακόμα και στο σεξ (άπαιχτη σκηνή!), κινδυνεύεις να μετατρέψεις το φιλμ σε ένα άθλιο καρτούν.
Και ενώ δεν είναι και μας παρουσιάζεται συγκρατημένη, τελικά παραμένει σε τυπικά καλά, mainstream επίπεδα και μας κάνει να φανταζόμαστε τι θα συνέβαινε αν την έπιανε στα χέρια του κανάς Michel Gondry ή Spike Jonze.
Στοίχημα κερδισμένο για Jodie Foster και εξιλέωση, έστω και καλλιτεχνική για Mel Gibson;
Χμμμ ...ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
The Beaver trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
