Επιστροφή στο Hogwarts μετά από ένα χρόνο, με το πρωταγωνιστικό τρίο να δείχνει τα πρώτα σημάδια ωρίμανσης καθώς οι φωνές τους έχουν βραχνιάσει αισθητά.
O Harry μαζί με την Hermione και τον Ron, θα προσπαθήσουν να ξεδιαλύνουν το ποιος άνοιξε την Κάμαρα με τα Μυστικά και απελευθέρωσε το τέρας που κρυβόταν μέσα, το οποίο με μια του ματιά μπορεί να πετρώσει τον οποιονδήποτε,κάτι απ'το οποίο δεν γλύτωσε ούτε η Hermione.
Κλειδί στην υπόθεση ότι ο απελευθερωτής είναι κληρονόμος του Slytherin, μιας εκ των 4 ομάδων μάγων (οι υπόλοιπες είναι: Gryffindor, Hufflepuff, Ravenclaw) που όπως μαθαίνουμε εδώ, δημιούργησαν το Hogwarts πριν 1000 χρόνια.
Ο κληρονόμος θα πρέπει να γνωρίζει τη γλώσσα των φιδιών, καθότι το τέρας είναι τελικά ένα τεράτιο φίδι.
Και φυσικά όλοι υποψιάζονται τον Harry Potter, που ξαφνικά ...
...μιλάει φιδίσια!
Η Rowling σίγουρα θα είχε επηρεαστεί και αυτή απ'τον Tolkien, αν προσέξουμε κάποια δάνεια.
Ο Dobby, το Σπιτικό Ξωτικό που προσπαθεί να εμποδίσει τον Harry, να πάει στη σχολή έφερνε λίγο σε πιο χαριτωμένο Gollum και η αρκετά τρομακτική σκηνή όπου Harry και Ron συναντούν την αράχνη Aragog, θυμίζει την αντίστοιχη της Shelob στο Lord of The Rings.
Αλλά στο πιο παιδιάστικο.
Γενικά, σε επιμέρους τομείς το 2ο κεφάλαιο είναι εμφανώς βελτιωμένο.
Υπάρχει μια υπόνοια θανάτου, σκοτεινότερη μυστήρια ατμόσφαιρα, με τα εσωτερικά των κτιρίων να βγάζουν ελάχιστα μια γκόθικ αισθητική.
Τα παιδιά εμφανώς βελτιωμένα αλλά όταν βλέπεις τις σπαστικές αντιδράσεις των Hermione και Malfoy, θες ακόμη να τους κοπανήσεις!
New kids on the (Hogwarts) block: ο Colin Creevey που όλο φωτογράφιζε, ο σχετικά μεγαλύτερος ρόλος της Ginny, αδερφής του Ron και κρυφοκαψούρας με τον Harry και ένα ακόμα φάντασμα, η γιαλαμπούκα Μυρτιά που κλαίει κατοικοεδρεύουσα στις τουαλέτες!
Νέα πρόσωπα ΚΑΙ στους καθηγητές.
Ο Kenneth Branagh ως καινούριος καθηγητής της άμυνας κατά των Σκοτεινών Δυνάμεων, φαφλατάς και φιγουρατζής για να χαίρονται οι μαθητριούλες.
Κάτι σαν τον ...Σάκη της μαγείας!
Σωστός ο Kenneth και πειστικός, δεν φτάνει ποτέ σε επίπεδο υστερικής καρικατούρας.
(Στο τέλος παθαίνει αμνησία απ'το στραβό ραβδί του Ron και τον βλέπουμε μετά τους τίτλους τέλους με ζουρλομανδύα σε εξώφυλλο βιβλίου!)
Ύστερα ένας ρόλος που καθιερώθηκε, ο Jason Isaacs ως Lucius, πατέρας του Draco Malfoy (και έλεγα από που πήρε αυτό το παιδί!), με το χαρακτηριστικό άσπρο μακρύ μαλλί του, το μπαστούνι του και το υποχθόνιο κακιασμένο ύφος του.
2φορές χειρότερος απ'τον Snape!
Τα εφέ περισσότερα και πιο πειστικά.
Κάτι που το ενισχύει η σχετικά μεγαλύτερη διάρκεια τους
Ωριμάζοντας τα βιβλία, ωριμάζουν και οι ταινίες σε όλους τους τομείς βλέπετε!
Ξεχωρίζουν οι προαναφερθείσες σκηνές με ξωτικό και αράχνη, αλλά και η σεκάνς όπου Ron και Harry τρέχoυν να προλάβουν το τρένο, με ένα ιπτάμενο αμάξι και καταλήγουν να τους κοπανάει ... ένα ζωντανό δέντρο!
Δίνεται και μικρή βάση στη δράση των μαθημάτων όταν Potter και Malfoy μονομαχούν για λίγο, κάνοντας ξόρκια εκατέρωθεν πάνω σε τραπεζαρία.
To Quidditch, μια απ'τα ίδια, περιοριζόταν μόνο στην-συναρπαστική κατα τ'άλλα-καταδίωξη Harry-Draco.
Πάντως το τέλος είχε πολύ μεγαλύτερη διάρκεια και σασπένς.
Βουτώντας (κυριολεκτικά!) στο παρελθόν μέσω ενός βιβλίου/ημερολογίου, ο Harry ανακαλύπτει τον θάνατο πριν 50 χρόνια ενός κοριτσιού και την κατηγορία του Hagrid και της αράχνης του.
Συν το μυστηριώδη ρόλο ενός μαθητή.
Αποδεικνύεται ότι ο μαθητής ήταν ο Voldemort, που σαν κληρονόμος του Slytherin και ταγμένος στις πεποιθήσεις αυτού ήθελε να σαμποτάρει τη σχολή για να σταματήσουν να εισχωρούν σε αυτήν μη καθαρόαιμοι μάγοι.
Με το γεγονός της εισχώρησης, διαφωνούσαν πάντοτε μεταξύ τους οι 4 ομάδες.
Αναπαράγωντας τα γεγονότα αυτά στο σήμερα, ο Voldemort παρέμεινε ζωντανός με την ανάμνηση του ημερολογίου και προσπάθησε να επανακτήσει την δύναμη του σκορπώντας αρνητική ενέργεια με τις πράξεις του.
Έτσι, οδήγησε την αδερφή του Ron, Ginny στο να απελευθερώσει τον basilisk, το τεράστιο φίδι και να πετρώσει τους πάντες, για να τρομάξει ο υπουργός μαγείας, να διώξει τον Dumbledore και να κλείσει η σχολή.
Παραλίγο όλα αυτά, αλλά καθάρισε ο Potter.
Mια συναρπαστική σκηνή με θριλεροειδή ατμόσφαιρα όπου το φίδι τον κυνηγάει σε κάτι μυστηριώδη τούνελ και στο τέλος ο Harry τον καρφώνει στο δόξα πατρί, με την σπαθούρα που ανήκε στον ιδρυτή του Gryffindor.
Και το δηλητήριο που διαπέρασε τον Harry;
Σε αυτό βοήθησε, η πίστη του Harry στον Dumbledore και ο φοίνικας του δεύτερου.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Ο Hagrid ξαναγυρνάει και όλοι κάνουν αγκαλίτσες.
Υπάρχει όμως μια έντονη αίσθηση, του 'μια απ'τα ίδια'.
Λογικό όταν βγαίνει sequel, έναν-μόλις-χρόνο μετά το πρώτο.
Και έχοντας πάλι στο τιμόνι τον Chris Columbus ξέρεις ότι θα δεις μια πιστή μεν, αλλά απολύτως ακαδημαϊκή και βαρετή μεταφορά.
Ίσως να είναι και θέμα των βιβλίων, αφού είναι τα πρώτα της σειράς με τους ήρωες στην αρχή αρχή της εφηβείας και είναι λογικό να είναι απ'τα πιο παιδικά.
Πάντως είδαμε πράγματα που καθιερώθηκαν, όπως ο πατέρας του Malfoy, το ημερολόγιο που σε καταπίνει, ο φοίνικας, τα φαντάσματα και άλλα.
Συν, ότι βλέπουμε ήδη με τον νεαρό Voldemort, τους σπόρους της 6ης ιστορίας (αρχικά η Rowling θα ονόμαζε το 2ο βιβλίο ..."Half-blood Prince).
Αποχαιρετήσαμε όμως σε ηλικία 72 ετών τον Richard Harris, έναν τεράστιο και θρυλικό ηθοποιό.
Ο οποίος πριν 'φύγει' μας είπε μέσω του Harry: "Aυτό που πραγματικά είμαστε δεν το καθορίζουν οι ικανότητες μας, αλλά οι επιλογές μας".
Για να ανακεφαλαιώσουμε, περισσότερα εφέ και backstory και χιούμορ που μένει πιο πολύ στο πρώτο μισό.
Αλλά το να αντιγράφεις σκηνή προς σκηνή το βιβλίο δεν εξυπηρετεί απαραίτητα την πλοκή της ταινίας και κουράζει.
Παρ'όλες τις μικροβελτιώσεις και μια υποδοχή κόσμου και εισπράξεων, κοντινή σε αυτήν της πρώτης ταινίας, μήπως το franchise αρχίζει ήδη να μένει στάσιμο;
Όμως ο Harry εξακολουθεί να μεγαλώνει και ο Voldemort συνεχίζει να υπάρχει, so......time to enter the darkness.
