Αν ένας ηθοποιός μας επισκέφτηκε τις περισσότερες φορές τη θερινή σεζόν που σε λίγο ολοκληρώνεται, αυτός σίγουρα είναι ο Liam Neeson αφού μέσα σε λιγότερο από τέσσερεις μήνες, τρεις ταινίες του βρήκαν θέση στο ελληνικό κινηματογραφικό καλεντάρι.
Για κακή μας τύχη μετά τα κακά Honest Thief και The Marksman, πάμε για το 0/3 με το The Ice Road.
Η ιστορία μας πάει στον παγωμένο Καναδά. Μια έκρηξη σε ένα ορυχείο στη Manitoba παγιδεύει 26 εργάτες στα έγκατα της γης. Για να διασωθούν, θα πρέπει πρώτα να διασφαλισθεί η έξοδος μεθανίου με μια ειδική αντλία, η οποία πρέπει να φτάσει το συντομότερο δυνατό από το Winnipeg και μοναδικός τρόπος να συμβεί αυτό είναι με νταλίκες οι οποίες θα περάσουν πάνω από την παγωμένη λίμνη!
Η προχωρημένη περίοδος κάνει τη διάσχιση ιδιαίτερα επικίνδυνη αφού η θερμοκρασία έχει αρχίσει να ανεβαίνει και το πάχος του πάγου της λίμνης να μειώνεται.
Τρεις έμπειροι νταλικέρηδες, μεταξύ των οποίων και ο Mike McCann, επιλέγονται και χωρίς να χάσουν χρόνο, βάζουν μπρος και ξεκινούν το δύσκολο ταξίδι, με τον πάγο να αποδεικνύεται γρήγορα πως δεν είναι παρά ο μικρότερος εχθρός τους.
Ο Jonathan Hensleigh μόνο άγνωστος δεν μας είναι μιας και τη δεκαετία του ’90 είχε γράψει τα σενάρια γνωστών blockbusters όπως το Die Hard with a Vengeance και Armageddon.
Η προσπάθειά του να κάτσει και στη θέση του σκηνοθέτη είχε ανάμεικτα αποτελέσματα με τα The Punisher (2004), Welcome to the Jungle (2007) και Kill the Irishman (2011) να μην καταφέρνουν να τον βάλουν στο ραντάρ μας ως κάποιον πραγματικά αξιόλογο.
Δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν εξαφανισμένος και να σου ξαφνικά που επιστρέφει με το The Ice Road.
Όπως ακριβώς και ο δημιουργός της, η ταινία είναι βγαλμένη από τα τιμημένα 90s. Ένα βασικό premise που μοιάζει να γράφτηκε σε χαρτοπετσέτα εστιατορίου μεταξύ κυρίως και επιδορπίου, 3-4 βασικοί πρωταγωνιστές των οποίων με το ζόρι γνωρίζουμε τα ονόματα, προσεκτικά επιλεγμένοι βάση της φυσιογνωμίας τους ώστε από το πρώτο δευτερόλεπτο να γνωρίζουμε τους καλούς και τους κακούς και να μην υπάρχει ίχνος έκπληξης όταν αργότερα αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους, και όλα αυτά δεμένα με μια ντουζίνα action sequences που προφανώς αποτελούν και τον λόγο ύπαρξης του φιλμ.
Μη με παρεξηγείτε, μεγάλωσα στα 90s και απολαμβάνω κάθε αντίστοιχη ταινία (όπως το πρόσφατο Gemini Man, του οποίου ένα draft παρεμπιπτόντως ήταν του Hensleigh) αλλά όταν προσπαθείς να αναβιώσεις αυτό το “είδος”, καλό θα είναι να μπορείς να τα ρεγουλάρεις στα μέτρα σου. Για να μην τα πολυλογώ, το The Ice Road υποπίπτει σε ένα πολύ σημαντικό ατόπημα, να μη μπορεί να ελέγξει τις “ορμές” του, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, τις σκηνές δράσης του.
Κατ’ αρχάς μια ταινία θα πρέπει εξ αρχής να αποφασίσει αν θα ακολουθεί ή όχι τους νόμους της φυσικής. Δικαίωμά της να διλαέξει οποιονδήποτε από τους δύο δρόμους αλλά ανάλογα με την επιλογή της θα πρέπει να προσαρμόσει ανάλογα και το ύφος της, και εδώ η ταινία τα κάνει σαλάτα ακολουθώντας ένα σοβαρό προφίλ ενώ παράλληλα, βασικοί κανόνες όπως η βαρύτητα και το πώς και πότε αυτή επηρεάζει ένα στρώμα πάγου πάνω στο οποίο κινούνται τρεις νταλίκες βάρους αρκετών τόνων η κάθε μία, μοιάζουν να λειτουργούν κατά το δοκούν, με αποτέλεσμα να χάνει τη σοβαρότητά της.
Το δεύτερο και σημαντικότερο πρόβλημα είναι η ποσότητα και η διάρκεια αυτών των σκηνών δράσης που έχουν, ή τουλάχιστον μοιάζουν να έχουν τον ατελείωτο! Κακά τα ψέματα, όλοι γνωρίζουμε το αν μια τέτοια ταινία θα έχει happy ending και θέλουμε απλά να δούμε τα δεινά που περνούν οι ήρωες για να φτάσουν στο προορισμό τους.
Δυστυχώς το The Ice Road το παρακάνει και στον αριθμό αυτών των σκηνών, οι οποίες είναι πραγματικά non-stop αλλά και στη διάρκειά τους, προκαλώντας μεγάλη, αφόρητη κούραση σε σημείο που παρακαλάς να τους σκοτώσουν να ησυχάσουμε!
Επιπλέον μιλάμε για μια ταινία μεσαίου προϋπολογισμού, έτσι αυτές οι σκηνές δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εντυπωσιακές όσον αφορά τα cgi τους, ούτε έχουν κάποιο ιδιαίτερα επικίνδυνο stunt που θα μπορούσε να μας καθηλώσει, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να φτάνουμε στο σημείο απλά να περιμένουμε να τελειώσει, και μπορεί τα 100 λεπτά διάρκειάς του να μην ακούγονται πολλά, αλλά η θεωρία της διαστολής του χρόνου του Αϊνστάιν μοιάζει να επιβεβαιώνεται απόλυτα εδώ!
Δεν είναι τυχαίο πως στις μεγαλύτερες κινηματογραφικές αγορές, το The Ice Road βρήκε στέγη απευθείας σε κάποια streaming πλατφόρμα, ωστόσο εμείς οι ιθαγενείς ακόμα τρέχουμε όπου βλέπουμε καθρεφτάκια, βλέπε Liam Neeson. Ας προσέχαμε…
Αλέξανδρος Κυριαζής
