Ο Αντριάν βρίσκεται εδώ και λίγο καιρό στην ομάδα του FilmBoy, αλλά δεν θα μπορούσε να λείψει από το ετήσιο In Review των συντακτών μας.
Η δεκάδα του είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
10. Ash is Purest White του Jia Zhangke
Η δεύτερη ταινία από την Κίνα σε αυτή τη λίστα, το Ash is Purest White ακολουθεί την χορεύτρια Qiao καθώς ερωτεύεται ένα γκάνγκστερ σε μια μικρή βιομηχανική πόλη της Κίνας.
Το ταξίδι της Qiao από μια παθητική ερωμένη σε μια εκδικητική εγκληματία παραλληλίζει την πολιτικοοικονομική πορεία της Κίνας στο παγκόσμιο περιβάλλον.
9. Chinese Portrait του Wang Xiaoshuai
Ο μεγάλος σκηνοθέτης Wang Xiaoshuai φτιάχνει μια προσωπική ταινία παρουσιάζοντας την ποικιλομορφία της σύγχρονης Κίνας.
Γυρισμένη σε διάρκεια 10 ετών, ο Wang σχολιάζει μια πληθώρα ζητημάτων που αφορούν την κοινωνική εξέλιξη, τη θέση του ατόμου στην κοινωνία της Κίνας, μέχρι ακόμη και τον εαυτό του.
8. A Hidden Life του Terrence Malick
Ο έντονα φιλοσοφικός Terrence Malick παρουσιάζει μια ακόμη ιστορία γεμάτη σκέψη.
Από την ηθική του Ιμάνουελ Καντ στην σημασία της προσωπικής ευθύνης του Σαρτρ, ο Malick δημιουργεί μια εξαιρετικά γυρισμένη ταινία με φόντο την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία.
7. Invisible Life του Karim Aïnouz
Το Invisible Life περιγράφει την ιστορία δύο αδελφών, των οποίων οι ζωές αποσυνδέονται βίαια στα χέρια μιας πατριαρχικής παράδοσης.
Σε ένα έντονα συγκινητικό υπόβαθρο, ο Karim Aïnouz ασκεί κριτική στις κοινωνίες που τοποθετούν τον άντρα σε θέση εξουσίας, δίνοντας του την δυνατότητα να επισκιάζει και να ελέγχει την γυναίκα.
6. Uncut Gems των Josh Safdie, Benny Safdie
Σε μια από τις πιο έντονες ταινίες της χρονιάς, ο Adam Sandler παραδίδει τον καλύτερο του ρόλο ως ο Howard Ratner, ένας κοσμηματοπώλης εθισμένος στο ρίσκο, ένα ρίσκο το οποίο σε κρατά καθηλωμένο για όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Το Uncut Gems αποτελεί ένα εξαιρετικά ισχυρό θρίλερ το οποίο δικαιωματικά έχει κερδίσει, μεταξύ άλλων, το New York Film Critics Circle Award καλύτερης σκηνοθεσίας.
5. For Sama της Waad al-Kateab
Το For Sama δένει τις προσωπικές εμπειρίες της σκηνοθέτιδας Waad al-Kateab με το γενικό πολιτικό υπόβαθρο που αφορά την πολιορκία στο Χαλέπι της Συρίας, βρίσκοντας την ουσία του πολέμου μέσα από τα βιώματα των ανθρώπων που μένουν εκεί.
Και ενώ η ταινία περιέχει αρκετές σκηνές βίας, είναι οι αφιλτράριστες ανθρώπινες εμπειρίες που κάνουν τη θέαση της πραγματικά συγκλονιστική.
4. The Lighthouse του Robert Eggers
Το The Lighthouse υφίσταται μια από τις ταινίες που δύναται να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους.
Η σταθερότητα της βρίσκεται στην ερμηνευτική δύναμη των Willem Defoe και Robert Pattison, των οποίων η διαφορά στην μέθοδο τους δημιουργεί μια άκρα ενδιαφέρουσα συνάντηση, και φυσικά στις σκηνοθεσία του Robert Eggers και στην φωτογραφία του Jarin Blaschke.
Ακόμη και η ιδιαιτερότητα της αισθητικής του The Lighthouse, αποτελεί στοιχείο το οποίο δεν περιορίζεται σε αισθητικές επιλογές αλλά συμβάλει σε πολλές πτυχές τις ταινίας.
3. The Last Black Man in San Francisco του Joe Talbot
Το The Last Black Man in San Francisco γράφει και σκηνοθετεί ο Joe Talbot, βασιζόμενος στις βιωματικές εμπειρίες ενός φίλου του.
Ο Talbot ασκεί κριτική στην έντονη ομογενοποίηση των γειτονιών του Σαν Φρανσίσκο, ένα φαινόμενο που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την μαύρη κοινότητα.
Ταυτόχρονα η ταινία μοιάζει να είναι αφιερωμένη στα άτομα που μέσα από την δημιουργικότητα και τη φιλοδοξία τους αντιστέκονται στο φαινόμενο αυτό.
Μια πανέμορφη ταινία η οποία έχει αποσπάσει, μεταξύ άλλων, το βραβείο σκηνοθεσίας του Sundance Film Festival.
2. Midsommar του Ari Aster
Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Ari Aster (Hereditary) αποτελεί μια εντυπωσιακή μελέτη του πένθους, της απογοήτευσης, και της προδοσίας. Ταυτόχρονα, ο Ari Aster εξετάζει κάποιες κοινωνικές συμπεριφορές αλλά και την δυτική υπεροψία περί κοινωνικής ανάπτυξης, όπως διαφαίνεται στο έργο του Μισέλ Φουκώ.
Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία τρόμου η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί αντισυμβατική, και σίγουρα απολαυστική.
Αξίζει να αναφερθεί η εξαιρετική ερμηνεία της Florence Pugh, η οποία έχει λάβει πολλαπλές υποψηφιότητες αλλά και βραβεία για τον ρόλο της στην ταινία.
1. Parasite του Bong Joon-ho
Η πολυβραβευμένη ταινία του Bong Joon-ho έγινε, δικαιολογημένα, instant classic.
Ο Bong Joon-ho δεν αρκείται στην απεικόνιση του κοινωνικού διαχωρισμού που βιώνει η Νότια Κορέα.
Παρουσιάζει την πολυδιάστατη σύγκρουση των τάξεων, ζωγραφίζοντας την ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού, και φανερώνοντας τις βαθιά ριζωμένες δυτικές ιδεολογίες στο σύγχρονο παγκόσμιο περιβάλλον.
Η εξαιρετικά ρυθμική και μουσική σκηνοθετική προσέγγιση του Bong Joon-ho, το ζωντανό του μοντάζ, και η ωμή μα συνάμα πεντακάθαρη του φωτογραφία, αποτελούν στοιχεία που καθιστούν το Παράσιτα εύκολη επιλογή σε κάθε λίστα.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
