Υπάρχουν φορές που ο τίτλος μια ταινίας σε προδιαθέτει – ή και σε προειδοποιεί – για το τι ακριβώς περιμένεις να δεις.
Ο Arnaud Lemort υπέθεσε πως ήταν καλή ιδέα να ονομάσει την ταινία ‘Ibiza’ για μάλλον προφανείς λόγους…
Από θέμα marketing τα πήγε περίφημα.
Από θέμα ουσίας πάλι, θα λέγαμε με βεβαιότητα πως το έχασε – και δεν το βρήκε ποτέ.
Προηγούμενη του δουλειά είναι το ‘Dépression et des potes’ (2012).
Ελπίζουμε η επόμενη να μην τιτλοφορείται ‘Ibiza 2’ για το καλό όλων μας.
Οι συγκυρίες φέρνουν μαζί τους χωρισμένους Philippe και Carole.
Ο Philippe θα προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των δύο παιδιών της Carole.
Η τετράδα πηγαίνει καλοκαιρινές διακοπές στην Ίμπιζα και θα περάσουν στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσουν…
Και όπως δύσκολα οι ήρωες της ταινίας θα ξεχάσουν τις διακοπές τους αυτές, άλλο τόσο εύκολα θα ξεχάσουμε εμείς την ταινία.
Είναι κάτι αναγκαίο διότι το έργο αυτό πραγματικά μας εξέπληξε με την κενή ουσία του σε κάθε επίπεδο.
Ακόμα και οι κωμικές σκηνές είναι τραβηγμένες ως εκεί που δεν παίρνει άλλο.
Καμιά, μα καμιά πρωτοτυπία ή έστω ευχάριστη στιγμή.
Η ταινία δύσκολα μπορεί να βρει κοινό που δεν διαθέτει λογική.
Άμα κάποιος πιστεύει πως μπορεί να σκοτώσει το χρόνο του με αυτή την ταινία, μπορεί να πάει κατευθείαν για διακοπές.
Όχι στην Ίμπιζα, κάπου ίσως πιο κοντά και οικονομικά.
Κρίμα για τον Christian ‘Astérix’ Clavier που γελοιοποιείται σε τέτοιους ρόλους.
Δεν είναι εύκολο να βρούμε κάτι που αξίζει από το έργο.
Προβλέψιμο όσο δεν πάει, κανένα ίχνος κινηματογραφικής γραφής.
Ούτε καν τηλεοπτικό μπορεί να θεωρηθεί.
Και φυσικά είναι να απορείς ποιος είναι δυνατόν να το υποστηρίξει ή να το προτείνει.
Αν υπήρχε τηλεχειριστήριο στο χέρι του θεατή στην αίθουσα, το μόνο σίγουρο είναι πως θα το χρησιμοποιήσει για να αλλάξει αυτό που βλέπει.
Διακοπές στην Ίμπιζα, ανοησίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Στους κινηματογράφους από 4 Ιουλίου.
Πάνος Μουζάκης
