Ο James DeMonaco, δημιουργός του franchise The Purge, δίνει τη σκυτάλη στη σκηνοθεσία της τέταρτης ταινίας της σειράς στον Gerard McMurray – βλ. ‘Burning Sands (2017) – για μια ακόμα συνέχεια.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στον 21ο αιώνα και η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ανατραπεί από το καθεστώς των Νέων Εθνοπατέρων της Αμερικής.
Δύο μέλη από την οργάνωση αυτή αποφασίζουν και ανακοινώνουν ένα πείραμα που θα λάβει μέρος στο Staten Island σε λίγες μέρες για μόνο 12 ώρες όπου οι πολίτες θα μπορούν με οποιοδήποτε τρόπο να εκδηλώσουν την οργή τους και να προκαλέσουν την ‘κάθαρση’ τους ακόμα και αν διαπράξουν το πιο φοβερό έγκλημα δίχως να υπάρξει ποινική δίωξη από το κράτος.
Σε αυτό το 12ωρο οι πολίτες μπορούν να αποχωρήσουν από την πόλη κατά τη διάρκεια του πειράματος, ενώ όποιος επιθυμεί να μείνει πίσω θα πάρει ανταμοιβή 5.000 δολάρια.
Η μέρα του πειράματος έρχεται και οι ζωές του Dmitri (Y'lan Noel), της Nya (Lex Scott Davis) και του Isaiah (Joivan Wade) που μένουν στην περιοχή συγκρούονται καθώς παλεύουν να επιβιώσουν στο χαοτικό αυτό 12ωρο όπου τα εγκλήματα διαδέχονται το ένα το άλλο…
Αν η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί sequel ή prequel ή ακόμα και τα δύο, δεν έχει και πολλή σημασία για το αποτέλεσμα.
Γενικά, δεν υπάρχει σημασία.
Αυτή η ταινία δυστοπικού τρόμου και δράσης κάνει λόγο για αποθέωση της ανοησίας σε όλο το επίπεδο.
Σκηνοθεσία σαν να είναι video game, διάλογοι πρόχειροι που γράφτηκαν σε λιγότερο από πέντε λεπτά, βασικοί ρόλοι για κλάματα, καμία μα καμία έμπνευση σε οποιοδήποτε τομέα μιας ταινίας.
Δίχως ένα δείγμα χαρακτήρα και προσωπικής σφραγίδας που αξίζει να υπάρχει.
Ακόμα, το συνολικό αποτέλεσμα μοιάζει τρομακτικά ρατσιστικό και επικίνδυνα προπαγανδιστικό.
Ενώ θα μπορούσε στα χέρια κάποιου επίδοξου δημιουργού να γίνει ένα – μέχρι ενός σημείου – ενδιαφέρον οπτικοακουστικό επίτευγμα, η ταινία αναλώνεται στα συνηθισμένα κλισέ του είδους και είναι τρομακτικά προβλέψιμη από την αρχή ως το τέλος.
Είναι δύσκολο ο θεατής να πάρει αυτή την ταινία στα σοβαρά.
Βασισμένο σε μια σχετικά ενδιαφέρουσα ιδέα – όσο μπορεί να θεωρηθεί βέβαια – το έργο δυστυχώς αποτυγχάνει πλήρως και το αποτέλεσμα δείχνει να το ξεχνάς αρκετά γρήγορα.
Η πραγματική ‘κάθαρση’ είναι να μην ακολουθήσουν άλλες ταινίες το παράδειγμα και την πορεία αυτής της ανούσιας ταινίας.
Ανάμεσα στα ονόματα των παραγωγών φιγουράρει και αυτό του Michael Bay, που η συμβολή του στην ταινία κάνει παρουσία με την γνωστή καταιγιστική χρήση από βροχή σφαιρών και των απανωτών και εκθαμβωτικών εκρήξεων.
Σε περίπτωση που και οι φαν αυτού του είδους ενθουσιαστούν με το αποτέλεσμα, τότε καλό είναι να αναθεωρήσουν άμεσα τα κριτήρια τους για τον κινηματογράφο…
Στους κινηματογράφους από 26 Ιουλίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
