Από την επιτυχία του Shutter (νο 12 στις 20 Καλύτερες Ασιατικές ταινίες τρόμου στο Horrorant) και μετά, η βιομηχανία ταινιών τρόμου της Ταϊλάνδης άνθισε, τουλάχιστον όσο αναφορά τον αριθμό των παραγωγών, με μία πληθώρα από φιλμ της κατηγορίας να κυκλοφορούν κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.
Το The Promise ακολουθεί αυτήν την τάση, αλλά ξεχωρίζει χρησιμοποιώντας την οικονομική κρίση του 1997 ως βάση.
Η ιστορία μάλιστα ξεκινάει την συγκεκριμένη χρονιά, με δύο 15χρονες φίλες, Ib και Boum, να υποφέρουν βαθύτατα λόγω των οικονομικών προβλημάτων των γονιών τους.
Λίγο πριν την έναρξη της κρίσης, οι πατέρες τους είχαν συνεργαστεί στην ανέγερση ενός τεράστιου συγκροτήματος διαμερισμάτων, με τα δύο κορίτσια να έχουν αποφασίσει να μεινουν σε ένα από αυτά.
Δυστυχώς, η ανέγερση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ενώ ο πατέρας της Ib άρχισε να γίνεται βίαιος εναντίον της.
Η κοπέλα δεν έχει κανέναν να σταθεί δίπλα της πέρα από την Boum, η οποία κάνει τα πάντα για να βοηθήσει την φίλη της.
Όταν η κατάσταση της οικογενείας της Boum γίνεται εξίσου άσχημη, τα δύο κορίτσια αποφασίσουν να αυτοκτονήσουν στην κορυφή του προαναφερθέντους κτιρίου.
Την τελευταία στιγμή όμως, η Boum διστάζει, καθώς γίνεται μάρτυρας της αυτοκτονίας της φίλης της, παρά την υπόσχεση που είχαν δώσει να αυτοκτονήσουν μαζί.
20 χρόνια μετά, η Boum έχει μία 15χρονη κόρη, την Bell, ενώ είναι έτοιμη να εξασφαλίσει ένα δάνειο, ώστε να ανακαινίσει τον ουρανοξύστη του πατέρα της.
Δυστυχώς για όλους όμως, συμπεριλαμβανομένων της υπηρέτριας της Boum και την μητέρα και τον αδερφό της Ib, η Bell αποφασίζει να κάνει μια βόλτα στο κτίριο, όπου ανακαλύπτει έναν pager με τον οποίο η μητέρα της και η νεκρή επικοινωνούσαν, ο οποίος φαίνεται να συνδέεται με το φάντασμα της Ib.
Λίγο αργότερα, παράξενες και πολύ επικίνδυνες δραστηριότητες αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα στο σπίτι της Boum, σε μία σειρά γεγονότων που φαίνεται να απειλούν αμφότερες μάνα και κόρη.
O Sophon Sakdapisit ακολουθεί ένα μονοπάτι χωρίς εκπλήξεις, όσο αναφορά το χτίσιμο της αγωνίας, σε ένα στυλ πολύ κοντά σε αυτό του ιαπωνικού τρόμου.
Η τεχνική του όμως είναι αρκετά καλή και ο συνδυασμός του απρόσμενου μοντάζ των Pongsakorn Chanchalermchai, Thammarat Sumethsupachok και Tanasak Yanjan και των απότομων ήχων των Varut και Traithep Wongpaiboon έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά από πραγματικά τρομακτικές σκηνές.
Η φωτογραφία του Niramon Ross αποτελεί ακόμα ένα πλεονέκτημα της ταινίας, καθώς παρουσιάζει μια σειρά από κλειστοφοβικά περιβάλλοντα, κυρίως μέσα στο κτίριο, και κάποιες εντυπωσιακές πανοραμικές λήψεις.
Επιπλέον, το γεγονός πως η «ιστορία με φαντάσματα» λειτουργεί σαν μεταφορά για τα δεινά της οικονομικής κρίσης, η οποία, σύμφωνα με την άποψη του σκηνοθέτη, ταλαιπωρεί ακόμα την χώρα, προσθέτει επιπλέον βάθος στην ταινία, που δεν επαναπαύεται στις θεματικές της κατάρας και της εκδίκησης.
Ακόμα ένα από τα πλεονεκτήματα είναι η αποδόμηση της Boum από μία κυρίαρχη, αποφασιστική, γεμάτη αυτοπεποίθηση γυναίκα σε έναν άνθρωπο-ερείπιο, που καταστρέφεται επειδή είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να σώσει την κόρη της.
Αυτή η πτώση παρουσιάζεται τόσο μέσω της εμφάνισής της, καθώς τα άψογα ρούχα, μαλλιά και μακιγιάζ καταστρέφονται τόσο μεταφορικά όσο και στην πραγματικότητα, και από την εξαιρετική απόδοση της Numthip Jongrachatawiboon ως Boum, η οποία ουσιαστικά «κουβαλάει» την ταινία.
Η Apichaya Thongkham παίζει τον ρόλο του κοριτσιού-σε- παράκρουση αρκετά πειστικά ενώ ο μικρός Teerapop Songwaja ως Mon, ένα αγόρι που μπορεί να δει το φάντασμα της Ib, είναι εντυπωσιακός στην παρουσίαση της αγωνίας και του φόβου του χαρακτήρα του.
Το «The Promise» δεν είναι ένα ανεπανάληπτο φιλμ, καθώς είναι γεμάτο με τα κλισέ και τα συνηθισμένα μοτίβα της κατηγορίας.
Όμως, η βάση που προκύπτει από την κρίση, η αρτιότητα της παραγωγής, οι ηθοποιίες και η σκηνοθεσία έχουν ως αποτέλεσμα μια ταινία που όλοι οι οπαδοί των ταινιών τρόμου θα απολαύσουν.
Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ Five Flavours στην Βαρσοβία.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
