H Beatrice, μια μεσήλικη που πάσχει από διπολική διαταραχή, νοσηλεύεται σε ένα ίδρυμα ψυχικής υγείας.
Ο ερχομός της καταθλιπτικής Donatella στο ίδρυμα θα σημάνει την αρχή μιας ιδιαίτερης φιλίας που θα τις οδηγήσει στην από κοινού απόδραση με σκοπό να βρουν η καθεμία τη δική της ευτυχία.
Το φιλμ του Paolo Virzi θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η 'αλμοδοβαρική εκδοχή του Θέλμα και Λουίζ', ένα road movie μείγμα από κωμωδία και δράμα, με ηρωίδες δύο "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης", γυρισμένο στις πανέμορφες τοποθεσίες της Τοσκάνης.
Ο Virzi δημιουργεί δύο εκ διαμέτρου αντίθετους γυναικείους χαρακτήρες.
Η Beatrice (Valeria Bruni Tedeschi), είναι μια φλύαρη μυθομανής κοσμοπολίτισσα που δε χάνει ευκαιρία να εξιστορεί στους πάντες τα κατορθώματα της.
Η Donatella (Micaela Ramazzotti), είναι ένας εσωστρεφής, καταθλιπτικός χαρακτήρας με τραυματικά βιώματα που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Οι δύο γυναίκες θα ξεκινήσουν ένα κοινό οδοιπορικό προς την αναζήτηση της ευτυχίας όπως αυτή ορίζεται για την καθεμία.
Για τη Beatrice, η ευτυχία βρίσκεται στα υλικά αγαθά ή έτσι νομίζει. Η Donatella επιζητεί τη δική της αυτολύτρωση αναζητώντας την αγάπη και την αποδοχή που πότε δε γνώρισε ...βρίσκοντας στήριγμα η μια στην άλλη, θα διανύσουν μια υπαρξιακή διαδρομή περνώντας από σημαντικά πρόσωπα και σταθμούς της ζωής τους.
Το φιλμ κυλά ευχάριστα με μια λειτουργική αφήγηση που δεν κουράζει διατηρώντας μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε δράμα και κωμωδία, όπου και τα δύο συνυπάρχουν εξίσου προσφέροντας ισόποσες συγκινήσεις.
Ο Virzi επιμελείται επαρκώς το κομμάτι της κωμωδίας, εκμεταλλευόμενος τον χαρακτήρα της Beatrice που με ορμή και ζωντάνια δίνει πνοή αλλά και μια σειρά από αστείες σκηνές.
Το ίδιο επιχειρεί και στον αντίποδα, αφενός με τον καταθλιπτικό χαρακτήρα της Donatella να κινείται σε έντονα μελοδραματικούς τόνους και αφετέρου με κάποιες σεναριακές ευκολίες που πολλές φορές φλερτάρουν με την υπερβολή,εν τούτοις όμως κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Η Valeria Bruni Tedeschi εντυπωσιάζει με την χειμαρρώδη ερμηνεία της δίνοντας έναν ξέφρενο ρυθμό, κάτι που δεν συμβαίνει με την άτονη και άχρωμη Micaela Ramazzotti που υστερεί ερμηνευτικά, με αποτέλεσμα το φιλμ σε κάποια σημεία να μην έχει την απαιτούμενη δραματουργική δυναμική
Το Like Crazy είναι μια ανθρωποκεντρική ταινία εμπνευσμένη από την ίδια τη ζωή.
Αισθαντική, τρυφερή, με μεσογειακό ταμπεραμέντο προσφέρει αυθεντικές συγκινήσεις και σίγουρα αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του σύγχρονου ιταλικού κινηματογράφου.
Στους κινηματογράφους από 17 Νοέμβρη.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
