Μετά το τέλος του Βρώμικου Πολέμου στην Αργεντινή, μία μεγαλοαστή καθηγήτρια Ιστορίας αρχίζει να ψάχνει την βιολογική μητέρα της υιοθετημένης της κόρης ανάμεσα στα θύματα της χούντας.
Η Αλίσια (Norma Aleandro, The City of your Final Destination) διδάσκει ιστορία και τη σημασία της μνήμης σε ένα λύκειο αρρένων, ζει μία άνετη ζωή στο πλάι του επιχειρηματία συζύγου της (Héctor Alterio, Intruders) και απολαμβάνει τη μητρότητα με το χαριτωμένο κοριτσάκι της.
Μετά την επίσκεψη μίας παλιάς συμμαθήτριας και φίλης, όμως, αυτό το «χρυσό κλουβί» αρχίζει να τρέμει – μέχρι τελικής κατάρρευσης…
Άραγε το παιδί που υιοθέτησε προέρχεται από τις αιχμάλωτες του φασιστικού καθεστώτος;
Ποια είναι η θέση της απέναντι στην κοινωνία, στις προσωπικές της ηθικές αξίες και ποιο το χρέος της αν επιβεβαιωθούν οι τρομακτικές της υποψίες;
Ο Luis Puenzo γράφει (με την Aída Bortnik) και σκηνοθετεί αυτό το κλασικό πλέον ψυχολογικό/πολιτικό δράμα με έντονα στοιχεία μελοδράματος και η Αργεντινή κερδίζει το πρώτο της Όσκαρ.
Στο σήμερα το ύφος της ταινίας μοιάζει λίγο παλαιωμένο, αλλά η δυναμική της παραμένει αναλλοίωτη.
Το στοιχείο που της αφαιρεί πόντους είναι ο πλατειασμός και υπέρμετρη χρήση της μουσικής ακόμη και στις πιο – φύσει - συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές, όπου πλέον γίνεται εύκολο μελό και εκβιάζει τη συγκίνηση.
Ενοχλητική είναι επίσης η έμμεση (μα εξόφθαλμη) διαφήμιση της Coca-Cola σε 2-3 σημεία της ταινίας.
Παρ’ όλα αυτά, βλέπει κανείς εξαιρετικές ερμηνείες, ορισμένες σκηνές ανθολογίας, έντονες συγκρούσεις και κοινωνική-πολιτική ευαισθησία, που θέτει καίρια ερωτήματα στους πρωταγωνιστές τους ίδιους και φυσικά στο θεατή.
Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και υποψηφιότητα για το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, βραβείο στο Βερολίνο και δύο βραβεία στις Κάννες (Καλύτερης Ηθοποιού και Οικουμενικής Επιτροπής).
Στους κινηματογράφους σε επανέκδοση από 1η Δεκεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
