Η Dory ξεκινά ένα μακρινό ταξίδι αναζήτησης, όπου προσπαθεί να βρει τους γονείς της και τις χαμένες μνήμες του παρελθόντος της, με τη βοήθεια της νέας της οικογένειας.
Πώς η Dory θα βρει το δρόμο της ως τα βαθύτερα όρια της αυτογνωσίας, αφού η μνήμη της είναι μικρότερη κι από του χρυσόψαρου;
Πώς μπορεί ο καθένας μας να επικοινωνήσει με το παρελθόν - τις ρίζες του και μέσα από την εξερεύνηση αυτών να αυτοπροσδιοριστεί, από τη στιγμή που δεν συλλέγονται αναμνήσεις και δεν υπάρχει άμεση επαφή με τις έννοιες αυτές;
Στα ερωτήματα αυτά προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις οι δημιουργοί της νέας περιπέτειας των δημοφιλών ηρώων, που το κοινό πρωτογνώρισε στο κλασικό πλέον Finding Nemo (2003).
Οι Marlin και Nemo συνοδεύουν τη Dory στο ριψοκίνδυνο εγχείρημά της και αρκετοί ακόμη νέοι χαρακτήρες του…αλμυρού νερού τούς πλαισιώνουν επιτυχώς, με το πανούργο χταπόδι Hank να ξεχωρίζει.
Όπως ήταν αναμενόμενο, πρόκειται για ένα υψηλής ποιότητας animation ως προς το τεχνικό κομμάτι και τη δεξιότητα των κατασκευαστών του.
Η ιστορία που μας λέει δεν παρουσιάζει καινοτομίες, μα το ενήλικό της θέμα σίγουρα αγγίζει τους θεατές και εγείρει ερωτήματα.
Πιθανότατα τα μικρά παιδιά να μην το απολαύσουν με την ψυχή τους, καθώς υπάρχουν μερικές «σκοτεινές» σκηνές που απευθύνονται περισσότερο σε μυημένους ενήλικες θεατές.
Αυτό δε σημαίνει, πως το χιούμορ δεν κρατά περίοπτη θέση, μα το φαρσικό στοιχείο δεν είναι τόσο έντονο.
Αντιθέτως υπάρχει πλουσιότερο δραματουργικό υπόβαθρο και ωριμότερη οπτική, σε σύγκριση με το μέσο όρο των καρτούν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια αλλά και στο σήμερα.
Η γεύση που μένει στο τέλος είναι μεν ευχάριστη, μα δεν υπάρχει η φρεσκάδα και η αύρα της πρώτης ταινίας.
Κο-λυ-μπάμε…. Κο-λυ-μπάμε…
Στους κινηματογράφους από 1 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
