Με νωπές ακόμα τις μνήμες από το παγκόσμιο ισπανικό hit Julia’s Eyes, ο συν-σεναριογράφος του Oriol Paulo, αποφάσισε να κάνει το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία με τούτο το υπέρ-φιλόδοξο και πολλά υποσχόμενο ατμοσφαιρικό θρίλερ, του οποίου το remake όπως μαθαίνω ετοιμάζεται ήδη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ένα φιλμ από τους παραγωγούς των Orphanage και Julia’s Eyes, που επιθυμεί να συνεχίσει την ανοδική πορεία που σημειώνουν τα ισπανικά θρίλερ τελευταία (θυμθείτε το La Cara Oculta, το Sleep Tight, το Dictado, τη τριλογία των [REC]), εντός και εκτός συνόρων.
Αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου το σενάριο αυτή τη φορά και με ένα εξίσου δυνατό καστ από το οποίο φυσικά δε λείπει η ντίβα του ισπανικού σινεμά Belen Rueda, ο Paulo αναλαμβάνει το ρίσκο και βαδίζει σε απαιτητικά χιτσκοκικά μονοπάτια, με στόχο να παρασύρει το θεατή σ’ ένα περίτεχνο γαϊτανάκι ανατροπών άνευ προηγουμένου.
Προτού όμως αναλύσουμε περαιτέρω το εντυπωσιακό του αυτό επίτευγμα, ας δούμε παρακάτω μια spoiler-free σύνοψη των όσων πρόκειται να παρακολουθήσετε…
Ένας φύλακας νεκροτομείου αντικρίζει κάτι μες στο σκοτάδι με αποτέλεσμα να πεταχτεί έντρομος έξω στο δρόμο.
Ένας απρόσεχτος οδηγός τον χτυπά και τον στέλνει στο νοσοκομείο όπου πέφτει σε κώμα...
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, ένα πτώμα εξαφανίζεται με απροσδόκητο τρόπο κι ένας ψυχικά φορτισμένος - από τον προ ετών θάνατο της γυναίκας του - ντεντέκτιβ (José Coronado) αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση.
Το άψυχο σώμα που χάθηκε μυστηριωδώς άνηκε στην πλούσια και ιδιόρρυθμη Mayka (Belén Rueda, Julia’s Eyes), μια γυναίκα δυναμική και αινιγματική που με το χαρακτήρα της καταπίεζε συχνά-πυκνά τον κατά πολύ νεότερο σύζυγο της Álex Ulloa (Hugo Silva, I'm So Excited!).
Ο τελευταίος είναι από τα πρώτα πρόσωπα που ενημερώνονται από τις αρχές σχετικά με την εξαφάνιση, γεγονός που τον κάνει να σπεύσει αμέσως στο νεκροτομείο για να βοηθήσει στην έρευνα.
Με την έλευση του όμως τα πράγματα περιπλέκονται και γρήγορα παίρνουν παράξενη τροπή με συνέπεια να ξεκινήσει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι πολύπλοκων ανατροπών και καλά κρυμμένων μυστικών, που καλό θα ήταν ν’ ανακαλύψετε μόνοι σας!
Πυκνό σεναριακά και φαντασμαγορικό οπτικά, το The Body (El Cuerpo) παραμένει πιστό στις προηγούμενες δουλειές του δημιουργού, πηγαίνοντας όμως ένα βήμα παρακάτω τα όσα μας εξέπληξαν θετικά σ’ αυτές.
Φλερτάροντας διαρκώς - ηθελημένα ή μη - με την υπερβολή, ο Paulo βουτάει στα βαθειά χωρίς δισταγμό και αναμειγνύει όλα τα πιασάρικα κλισέ του είδους με τέτοια μαεστρία και σασπένς που καθηλώνεσαι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Χωρίς να στερείται ατμόσφαιρας, ρυθμού και ερμηνειών καταφέρνει να πλάσει μια άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή που κρατά το κοινό σε αναμμένα κάρβουνα πετυχαίνοντας ταυτόχρονα κάτι πραγματικά δύσκολο: να διατηρήσει την ψυχραιμία του μέχρι τέλους, υποστηρίζοντας με όλη του την υπόσταση κάθε τραβηγμένη από τα μαλλιά σεναριακή του ακρότητα.
Αμφιβάλλω αν οποιοσδήποτε χολιγουντιανός σκηνοθέτης, στην πρώτη του κιόλας προσπάθεια, θα είχε την τόλμη και την ικανότητα να φέρει εις πέρας έναν τέτοιο άθλο και να βγει σχεδόν αλώβητος.
Με φανερές επιρροές από τους αγαπημένους του Alfred Hitchcock και Agatha Christie, δημιουργεί γρήγορα την απαραίτητη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μυστηρίου, ξετυλίγοντας αργά και μεθοδικά το κουβάρι του μυστηρίου που θα οδηγήσει στην απρόσμενη αποκάλυψη του φινάλε, ένα τέλος που ακόμα κι ο πιο υποψιασμένος θεατής δύσκολα θα προβλέψει.
Αυτό όμως που με ξάφνιασε περισσότερο είναι πως, ενώ καθ'όλη τη διάρκεια του Εl Cuerpo ίπταται μια έντονη αίσθηση déjà vu, καταφέρνει να επιβάλλει με τον τρόπο του τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα και τελικά να σε πείσει πως παρακολουθείς κάτι πραγματικά μοναδικό και φρέσκο.
Βέβαια όπως είπαμε παραπάνω, ο Paulo καταφέρνει να τη γλιτώσει σχεδόν …αλώβητος, που σημαίνει πως μπορεί το εγχείρημα του να κρίνεται ως σύνολο επιτυχημένο και άκρως απολαυστικό, δεν παύει όμως να διέπεται διαρκώς από μια επικίνδυνη ακροβασία ανάμεσα στο επιτηδευμένα σοβαροφανές και το - στα όρια του camp - γελοίο, πράγμα που «νερώνει» κάπως την τελική αίσθηση που σου αφήνει.
Αν λοιπόν δεν είστε διατεθειμένοι να δείξετε ανοχή στα όσα απίθανα και αναληθοφανή δείτε (όπως για παράδειγμα όταν ένας εκ των πρωταγωνιστών θα καταβροχθίσει ένα κομματιασμένο γράμμα απ’ τη λεκάνη της τουαλέτας, καθώς φαίνεται δεν έβρισκε άλλο τρόπο να το κρύψει!) ή έστω να μην τα πάρετε ιδιαίτερα στα σοβαρά, καλύτερα να το προσπεράσετε.
Αν πάλι αφεθείτε και αγνοήσετε τις όποιες ανόητες ή τραβηγμένες στιγμές του (μυθοπλασία είναι άλλωστε, μην το ξεχνάμε), θα την καταβρείτε!
Προσωπικά η υπερβολή του σεναρίου και η συχνά Φωσκολική προσέγγιση λίγο με χαλάσανε, θα με κάνουν όμως να το βαθμολογήσω συγκρατημένα για λόγους αντικειμενικότητας και γιατί πιστεύω πως ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος όφειλε να θυσιάσει ένα μέρος της ορμητικότητας και της υπερ-ενέργειας του στο όνομα της αληθοφάνειας.
Κι έτσι όμως το The Body (El Cuerpo) απέδειξε για άλλη μια φορά πως το μέλλον του τρόμου είναι η Ισπανία και πως όταν διαθέτεις ταλέντο, όρεξη και δημιουργική ελευθερία το αποτέλεσμα είναι απόλυτα καθηλωτικό κι ακαταμάχητα γοητευτικό.
Η ταινία ήταν το Closing Film του 3ου Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ.
Από 19 Μαΐου στους κινηματογράφους.
Νίκος Σιδεράς.
1.jpg)
