Έχω δει και έχω απολαύσει όλες σχεδόν τις δουλειές του Sion Sono και οφείλω να ομολογήσω πως η συγκεκριμένη είναι το αριστούργημα του.
Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψεις μια τέτοια δουλειά και αυτό αποτελεί κομπλιμέντο.
Στις τέσσερις ώρες που διαρκεί περίπου (χρόνος που διαμορφώθηκε κατόπιν αιτήματος των παραγωγών, μιας και η αρχική της διάρκεια ήταν περίπου έξι ώρες), υπάρχουν στοιχεία περιπέτειας, κωμωδίας, δράματος, κοινωνικής σάτιρας, παρωδίας, ρομάντζου, μαλακού πορνό, ενώ εξετάζονται θέματα όπως η θρησκεία, οι οικογενειακές σχέσεις, η αγάπη, ο έρωτας, το σεξ, η εφηβεία, η ηδονή, οι ενοχές και ακόμα περισσότερα.
Το εκπληκτικό είναι ότι όλα αυτά παρουσιάζονται με έναν τρόπο που όχι μόνο δεν γίνεται κουραστικός (πέρα από ένα μόνο σημείο που διαρκεί το πολύ 15 λεπτά), αλλά απόλυτα ψυχαγωγικός, σε τέτοιο βαθμό που δεν σ'αφήνει να ξεκολλήσεις από την ταινία.
Και μπορώ να πω, ότι είναι η πρώτη ταινία γυρισμένη με ψηφιακή κάμερα που βλέπω χωρίς να με ενοχλεί η εικόνα.
Ο θάνατος της μητέρας του Yu Honda, η οποία ήταν πιστή χριστιανή, έχει βαθύτατη επίδραση στον ίδιο, ο οποίος ορκίζεται να ζήσει τη ζωή του με ευλάβεια και να αγαπήσει μόνο μια γυναίκα, η οποία θα βρίσκεται πολύ κοντά στο προφίλ της Παναγίας, αλλά και στον πατέρα του, Tetsu, ο οποίος γίνεται ένας αφοσιωμένος καθολικός, διοικώντας μάλιστα την δική του εκκλησία στην οποία και κατοικούν.
Και ενώ όλα φαίνονται να βαίνουν καλώς και οι δύο τους να έχουν βρει μια ισορροπία στην καθημερινότητα τους, εμφανίζεται μια γυναίκα στην εκκλησία του Tetsu, η Kaori Fujiwara, η οποία δείχνει αρχικά πάθος για την θρησκεία και καταφέρνει στο τέλος να βαπτιστεί χριστιανή, αλλά λίγο αργότερα αποδεικνύεται πως το πραγματικό της πάθος ήταν ο ίδιος ο Tetsu.
Από την στιγμή που βαφτίζεται λοιπόν, εξομολογείται τον έρωτα της και από κει και πέρα κάνει τα πάντα για να τον σαγηνεύσει, κάτι που στο τέλος καταφέρνει, πείθοντας τον μάλιστα, να μετακομίσουν όλοι μαζί σε ένα σπίτι.
Όταν όμως διαπιστώνει πως εξαιτίας της ιδιότητας του ως καθολικός ιερέας δεν δύναται να την παντρευτεί, εξοργίζεται, αρχίζει να φέρεται άσχημα και λίγο αργότερα τον εγκαταλείπει για έναν άλλο άντρα.
Η αντίδραση της αυτή έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο στον Tetsu, ο οποίος ξεσπάει στο ποίμνιο του, αλλάζοντας το κήρυγμα του από φιλεύσπλαχνο σε εκδικητικό, αλλά κυρίως στο γιο του, τον οποίο υποχρεώνει να του εξομολογείται κάθε μέρα, πιέζοντας του να του αναφέρει την κάθε του αμαρτία, ακόμα κι αν πρόκειται για το πάτημα ενός μυρμηγκιού.
Ο Yu όμως, ο οποίος είναι ένα πραγματικά καλό παιδί, δεν έχει αρχικά αμαρτίες να εξομολογηθεί, πράγμα που εξοργίζει τον πατέρα του, ο οποίος χαρακτηριστικά του αναφέρει πως είναι αμαρτία να πιστεύεις πως δεν έχεις αμαρτήσει.
Έτσι για να τον ικανοποιήσει, αρχίζει και ψεύδεται για πράξεις, τις οποίες ουδέποτε έχει διαπράξει και όταν ο πατέρας του τον καταλαβαίνει αποφασίζει να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, ώστε να έχει κάτι να του εξομολογείται.
Έτσι αρχίζει να φέρεται άσχημα σε περιστάσεις που παλαιότερα θα φερόταν με ευγένεια, ενώ λίγο αργότερα γίνεται μέλος μια συμμορίας, τα μέλη της οποίας τον δέχονται με χαρά όταν τους δηλώνει πως απώτερος σκοπός της ζωής του είναι η αμαρτία.
Αρχίζει πλέον να φέρεται σαν κανονικός αλήτης κλέβοντας και ξυλοκοπώντας ανθρώπους σε κάθε του ευκαιρία, χωρίς ποτέ να παραλείπει να εξομολογείται στο τέλος της ημέρας στον πατέρα του, ο οποίος πάντοτε του δίνει άφεση αμαρτιών.
Αυτό όμως δεν αρέσει στον Yu, ο οποίος λαχταρά να του φερθεί μια φορά σαν πατέρας και να τον μαλώσει πραγματικά και όχι απλά να τον συγχωρήσει ως ιερέας.
Και ενώ έχει φτάσει σε αδιέξοδο, τρία από τα μέλη της συμμορίας, οι οποίοι ήταν και αυτοί που τον σύστησαν στους υπολοίπους, του γνωρίζουν έναν θεωρητικά σοφό δάσκαλο, ο οποίος αφού ακούει τον σκοπό της ζωής του, του διδάσκει τεχνικές kung fu, οι οποίες όμως έχουν σαν στόχο (αν είναι ποτέ δυνατόν) την φωτογράφιση γυναικείων εσωρούχων κάτω από τις φούστες τους, χωρίς αυτές να το παίρνουν είδηση.
Ο Yu αποδεικνύεται πολύ καλός και σύντομα τελειώνει τα μαθήματα του, έχοντας γίνει πλέον ειδικός σε αυτού του είδους την φωτογράφιση.
Από κει και πέρα περνάει τον περισσότερο χρόνο της μέρας του φωτογραφίζοντας, ενώ εντυπωσιάζει τόσο τους φίλους του, ώστε του ζητούν να τους διδάξει και αυτούς.
Όταν μάλιστα εξομολογείται την καινούρια αμαρτία του δέχεται επιτέλους την αντίδραση, την οποία τόσο περίμενε, με τον πατέρα του να τον χτυπάει και να τον διώχνει από την εκκλησία, λέγοντας του πως είναι ανώμαλος, προς μεγάλη χαρά του Yu.
Εκείνη την περίοδο, και ενώ προσπαθεί να φωτογραφίσει τρεις κοπέλες, έξω από την εκκλησία του πατέρα του, γνωρίζει την Aya Koike, την μόνη από τις τρεις, η οποία δεν ενοχλείται από την ασχολία του και μάλιστα φαίνεται να τον συμπαθεί, ενώ από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζει να τον παρακολουθεί συνεχώς μαζί με τις άλλες δύο φίλες της.
Στη συνέχεια και ενώ ο πατέρας του έχει ξεπεράσει επιτέλους την φυγή της Kaori και έχει επανέλθει στον παλιό ενάρετο εαυτό του, κατά τη διάρκεια ενός χαμένου στοιχήματος από τους φίλους του, οι οποίοι τον έχουν υποχρεώσει να ντυθεί γυναίκα και να φιλήσει μια κοπέλα, συναντάει την Yoko, η οποία είναι έτοιμη να χτυπηθεί με μια παρέα αντρών που την ενοχλούν και επιτέλους βρίσκει τη γυναίκα που ανταποκρίνεται στο πρότυπο της Παναγίας.
Την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και αφού την βοηθάει να νικήσει στον καυγά της, γνωρίζονται και κατόπιν παρότρυνσης των φίλων του, τη φιλάει, πράξη που προκαλεί στην Υoko, τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με εκείνον, μόνο που τα δικά της απευθύνονται στη γυναίκα που μόλις γνώρισε.
Τα υπόλοιπα, τα οποία είναι εξίσου και ακόμα περισσότερο πολλά και το ίδιο υπερρεαλιστικά θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας όπως προείπαμε ο Sion Sono, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του.
Το να δημιουργήσει κάποιος ταινία με τόσο μεγάλη διάρκεια χωρίς να γίνεται βαρετή, ήταν από μόνο του ένα δύσκολο εγχείρημα, όμως αυτός το έφερε εις πέρας με μεγάλη μάλιστα επιτυχία.
Στα ατού της ταινίας η ανάλυση των χαρακτήρων, η οποία φτάνει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ενώ σίγουρα αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στην διακωμώδηση των κινέζικων ταινιών πολεμικών τεχνών καθώς και στον γυναικείο χαρακτήρα που υποδύεται ο Υu, εξόφθαλμη παρωδία της σειράς ταινιών του '70, Female Convict Scorpion, με τη Meiko Kaji.
Σίγουρα αξιοσημείωτη είναι και η όλη σύλληψη της φωτογράφισης κάτω από τη φούστα, κάτι που έχω την εντύπωση πως μόνο αυτός θα μπορούσε και να την σκεφτεί, αλλά και να την παρουσιάσει με αυτόν τον τρόπο.
Ως Yu o Takahiro Nishizima, στον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο της καριέρας του, στον οποίο και τα πάει περίφημα παρά το μεγάλο βαθμό δυσκολίας του χαρακτήρα, τον οποίο υποδύεται και κάνει σχεδόν τα πάντα στην ταινία, από kung fu μέχρι ρομαντικές σκηνές.
Δεν είναι τυχαίο πως έλαβε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου στα βραβεία Kinema Junpo και Mainichi.
Ως Yoko η Hikari Mitsushima (Hara-kiri: Death of a Samurai), η οποία επίσης αποδίδει πολύ καλά, ιδιαίτερα στις σκηνές όπου παίζει την κακιά ή την θυμωμένη.
Οφείλω επίσης να ομολογήσω πως πλέον έχει ομορφύνει πολύ.
Ως Aya η Sakura Ando, της οποία λόγω εμφάνισης και μόνο της πάει πολύ ο ρόλος της κακιάς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αποδίδει και αυτή πολύ καλά.
Ως Tetsu o Watabe Atsuro (The Flowers of War), επίσης με πολύ καλή απόδοση, ίσως στον δυσκολότερο ρόλο της ταινίας.
Ως Kaori η Makiko Watanabe, η οποία παίζει την τρελή ουσιαστικά, με κάπως υπερβολικό τρόπο βέβαια, ο οποίος όμως τις περισσότερες φορές ταιριάζει με το στυλ της ταινίας.
Το Love Εxposure (Ai no mukidashi ο Ιαπωνικός τίτλος) σάρωσε τα βραβεία, τόσο στην Ιαπωνία όσο και διεθνώς και γενικότερα άφησε πολύ καλές εντυπώσεις όπου κι αν προβλήθηκε, παρά τον χαμηλό προϋπολογισμό, την μεγάλη διάρκεια και την τουλάχιστον "τραβηγμένη" θεματολογία της.
Μόνο και μόνο για αυτό αξίζει να βρείτε ένα ελεύθερο τετράωρο και να την απολαύσετε.
Είναι δεδομένο πως δεν θα χάσετε.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
