Ίσως ένα από τα πιο πικρά πράγματα που έχω παρακολουθήσει να συμβαίνουν στον κόσμο της εβδόμης τέχνης, να είναι αυτό της πτώσης της ποιότητας του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Όσο και να προσποιούμαστε πως όλα θα πάνε καλά με την πληγωμένη Ευρώπη, το σινεμά συνεχίζει να μας διαψεύδει.
Οι ελάχιστες εξαιρέσεις δεν είναι αρκετές και πλέον αρχίζει να γίνεται όλο και πιο σαφές πως ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος δεν έχει βρει την θέση του στο σύγχρονο κινηματογραφικό χάρτη.
Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πάρα πολλοί για να μπορέσουν να αναλυθούν μέσα στα πλαίσια μιας κριτικής.
Ωστόσο, ευτυχώς για μας το A Coeur Ouvert είναι ένα τέλειο παράδειγμα των συσχετισμών που οδηγούν μια Γαλλική ταινία γεμάτη με ελπίδες, στην εμπορική και καλλιτεχνική μετριότητα.
Η Mila (Juliette Binoche, Cosmopolis) και ο Javier (Edgar Ramirez, Zero Dark Thirty) είναι ένα απόλυτα ευτυχισμένο ζευγάρι που έχει καταφέρει να διατηρήσει την σχέση του αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.
Καρδιοχειρουργοί και οι δυο, μοιράζονται όχι μόνο την προσωπική αλλά και την επαγγελματική τους ζωή.
Όμως, μοιράζονται και ένα ακόμα κοινό ενδιαφέρον.
Το αλκοόλ.
Και ο Javier είναι εκείνος που δεν μπορεί να το ελέγξει και τόσο καλά.
Ο επιρρεπής της σχέσης.
Στην αρχή τα ευδιάκριτα σημάδια του αλκοολισμού του, επηρεάζουν μόνο την επαγγελματική του ζωή και τον κάνουν να χάσει την δουλειά του.
Όταν όμως η Mila μαθαίνει πως είναι έγκυος, τότε ο αλκοολισμός του Javier παύει να είναι ένα λειτουργικό πρόβλημα για τον ίδιο, αλλά η ασθένεια που καταστρέφει την σχέση τους.
Χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, το σενάριο της Marion Laine, έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να αποδειχθεί ένα πρώτης τάξεως δράμα.
Μακάρι όμως, ό,τι φαίνεται καλό στα χαρτιά, να κατέληγε έτσι και στην μεγάλη οθόνη.
Τα λάθη είναι πολλά, με κυριότερο την επιφανειακή προσέγγιση οποιασδήποτε άλλης πλευράς της ζωής των χαρακτήρων πέρα από τον έρωτα τους.
Ούτε αναπτύσσεται η επαγγελματική τους καθημερινότητα (πέρα από κάποιες σκηνές με επεμβάσεις), ούτε αντιλαμβανόμαστε τι είναι αυτό που κάνει τον Javier να οδηγείται στον αλκοολισμό.
Αντίθετα μάλιστα, το A Coeur Ouvert περιορίζεται σε υπερβολικούς τσακωμούς και αμήχανες γλυκανάλατες στιγμές.
Αν και συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα στις ζωές των πρωταγωνιστών, η Marion Laine δείχνει να μην μπορεί να εμβαθύνει τόσο στην εμπειρία της εγκυμοσύνης όσο και στις ποικίλες προεκτάσεις του αλκοολισμού.
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο αναπτύσσεται και η σκηνοθεσία της.
Η σκοτεινή και ενδιαφέρουσα φωτογραφία δεν είναι αρκετή για να καλύψει τις υπερφίαλες σκηνές και τους υπερβολικούς διάλογους.
Η δραματουργία είναι μια θεμελιακή προϋπόθεση του κινηματογράφου, που όμως εύκολα μπορεί να ξεφύγει από τα χέρια του εκάστοτε σκηνοθέτη ακριβώς γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν "μαξιλαράκι ασφαλείας" και να υπερκαλύψει άλλα κενά, όπως αυτό της αφήγησης.
Όσο για το πρωταγωνιστικό δίδυμο, είναι το μόνο που σώζει την παράσταση και δικαιολογεί την ύπαρξη του συγκεκριμένου έργου.
Ειδικότερα ο Edgar Ramirez αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν είναι ένας τυχαίος ηθοποιός.
Πιο συγκρατημένος από την συμπρωταγωνίστρια του, παραδίδει μια ώριμη αποτύπωση του αλκοολικού.
Για την Juliette Binoche, τα συναισθήματα μου παραμένουν αμετάκλητα.
Από την μια δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως είναι μια ικανοτάτη ηθοποιός, από την άλλη με εκνευρίζει που έχει πάρει "εργολαβία" όλες τις Γαλλικές ταινίες (ή τουλάχιστον αυτές που προτιμούν οι έλληνες διανομείς).
Το An Open Heart είναι μια κλασσική εκδοχή της άσχημης πλευράς του Ευρωπαϊκού σινεμά.
Παρόλες τις υπερβολές του, δεν εντυπωσιάζει.
Παρόλες τις άστοχες μεταφορές του, δεν είναι art-house.
Παρόλες τις διαθέσεις του, δεν ικανοποιεί το κοινό του.
Και πάνω απ'όλα είναι μια ταινία που καίγεται γρήγορα αφήνοντας μονάχα το Γαλλικό της άρωμα να σε κερδίσει.
Κάτι που δεν είναι αρκετό.
Στις αίθουσες από 1η Αυγούστου.
Γιώργος Καραμάνος.
1.jpg)
