Γράφει ο Κώστας Παναγιώτου.
Αν και λίγο ετεροχρονισμένα, καθώς η ταινία του Γιώργου Χωραφά προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες ήδη από τις 20 Δεκεμβρίου, αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας τη χαρά και την έκπληξη που μας συνόδευσαν με το πέρας της δημοσιογραφικής προβολής του Papadopoulos and Sons.
Ο υπογραφών, κατά τη συνήθεια του, έφυγε «σφαίρα» από την αίθουσα του κινηματογράφου IDEAL, όπου και πραγματοποιήθηκε η δημοσιογραφική προβολή της προαναφερθείσας ταινίας, προκειμένου να υποπέσει στη γνωστή αμαρτία που βασανίζει πολλούς από εμάς, το κάπνισμα ενός τσιγάρου.
Και ενώ η νικοτίνη έκανε τη δουλειά της, το μυαλό έκανε τη δική του, προκειμένου να επεξεργαστεί, να αφουγκραστεί και να προχειρο-αναλύσει τα όσα έλαβαν χώρα στη σκοτεινή αίθουσα, λίγα μόλις λεπτά πριν...
Κάπου εδώ αρχίζει και το παράξενο ή μάλλον αναπάντεχο μέρος της ιστορίας.
Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα πως κάτι έλειπε από το γύρω περιβάλλον. Κάτι δεν «κόλλαγε» στην όλη φάση.
Ύστερα από ένα κλασσικό «λαγκάρισμα» του εγκεφάλου κατέληξα στο συμπέρασμα πως ...κανένας δεν με είχε ακολουθήσει στην έξοδο.
Πανικοβλημένος πως τάχα η ταινία δεν είχε πραγματικά λάβει τέλος και αυτή τη στιγμή όλοι γίνονταν μύστες κάποιου μυστικού, το οποίο είθισται να ακολουθεί μετά τους τίτλους τέλους (αν και θα με ξάφνιαζε κάτι τέτοιο μιας και δεν μιλάμε για μία ταινία που ο χαρακτήρας της θα επίτασσε να υποσχεθεί sequels ή περαιτέρω εξηγήσεις), εισέβαλλα ξανά στον κινηματογράφο προκειμένου να λύσω το μυστήριο της ημέρας (πάντα συναντάω ένα, αν και συνήθως αφορά την εξαφάνιση του τηλεκοντρόλ ή το τελικό αποτέλεσμα αγώνα του Παναθηναϊκού).
Κάπως έτσι λοιπόν έπεσα πάνω στο Γιώργο Χωραφά…
Ο γνωστός ηθοποιός αποδείχτηκε πως είχε αποφασίσει να επισκεφτεί το τόπο προβολής της ταινίας, στην οποία πρωταγωνιστεί, προκειμένου να απαντήσει σε απορίες και ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Ξαφνιασμένος γαρ, δεν είχα προνοήσει να εφοδιαστώ με μπλοκάκι οπότε ευχήθηκα να πιάσει η μεταμόρφωση του μυαλού μου σε «σφουγγάρι».
Έτσι λοιπόν αρχίσαμε να μαθαίνουμε τα του παρασκηνίου του Papadopoulos and Sons:
«Ο σκηνοθέτης (Μάρκος Μάρκου) δεν με ήξερε καν.
Με εντόπισε μέσω ενός βίντεο μου στο διαδίκτυο», τόνισε ο Χωραφάς για να προσθέσει όσον αφορά τα γυρίσματα:
«Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο Λονδίνο, εν μέσω μάλιστα επεισοδίων, μία τρομακτική εμπειρία».
Σημαντικό είναι να τονίσουμε πως, όπως είπε ο ίδιος ο πολύπειρος ηθοποιός «...χρησιμοποιήσαμε δύο κάμερες Alexa, ίδιες με αυτές που είχαν οι παραγωγοί του Skyfall».
Εύλογα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως μιλάμε για υψηλού (τουλάχιστον από άποψης τεχνικού εξοπλισμού) επιπέδου κινηματογράφηση.
Στη συνέχεια, η συζήτηση πέρασε στα ενδότερα της ταινίας, με τον Χωραφά να εστιάζει κυρίως στις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων του φιλμ.
SPOILER ALERT!
Το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας Παπαδοπούλου.
Ο ανεπρόκοπος αδερφός του, Harry.
Ο πολυταξιδεμένος αλλά ταυτόχρονα απλός και καθημερινός στη συμπεριφορά του, Σπύρος.
Αυτός ήταν ο ρόλος του Χωραφά , στο Papadopoulos and Sons.
Πόσο σημαντικός ήταν στην εξέλιξη της υπόθεσης;
Απόλυτα, καθώς αποτελεί το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς κόσμους (βλέπε εκτενέστερη ανάλυση στο review της ταινίας) αλλά και το «κλειδί» για την αποσφράγιση της ψυχής του αδελφού του.
«Θέλαμε να τονιστεί η εσωτερική σύγκρουση του Harry.
Έπρεπε να επιλέξει μόνος του τη μοίρα του», υπογραμμίζει , για να μας καταστήσει απόλυτα σαφές πως τελικά όλο το έργο περιστρέφεται γύρω από τον Harry αλλά σε συνδυασμό με τα «πατήματα» που μπορεί να του δώσει ο Σπύρος.
Άλλωστε καμία αλλαγή στο χαρακτήρα του Harry δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν είχε έρθει εκ νέου σε επαφή με τον αδερφό του.
Από εκεί και πέρα, πανέμορφη και συγκινητική η παρατήρηση του Χωραφά για την επανασύνδεση των τριών αδερφών:
«Όταν πέθανε ο Σπύρος, με τον Harry να στέκεται στο πλευρό του, τα τρία αδέρφια (υπήρξε κι άλλος ένας αδερφός , ο οποίος είχε «φύγει» αρκετά χρόνια πριν οι πρωταγωνιστές μας καταλήξουν στο Λονδίνο) ενώθηκαν για ακόμη μία φορά».
Πραγματικά το συγκεκριμένο μοτίβο αξίζει να το επεξεργαστεί κανείς με το πέρας της προβολής.
Μνεία έγινε και για το Τούρκο κεμπαμπτζή και τη συμβολική χρησιμοποίηση του στο έργο (η αρχική έχθρα απέναντι στους Έλληνες, μετατρέπεται σε φιλία) ενώ στο φινάλε αυτής της συνέντευξης στα… όρθια , ο Χωραφάς στάθηκε στο αλληγορικό μήνυμα του Papadopoulos and Sons.
Ένα συμβολικό μήνυμα που αφορά την αναγέννηση της Ελλάδας, της κρίσης και της αστάθειας, μέσα από τις ίδιες της τις στάχτες.
Όπου «στάχτες» βάλτε την επιστροφή στους πατροπαράδοτους θεσμούς με πρώτο πρώτο αυτόν της οικογένειας…
Κλείνοντας, οφείλω να τονίσω πως εντύπωση προκάλεσε η απόλυτη έλλειψη σνομπισμού και βεντετισμού εκ μέρους του Χωραφά, γεγονός συντέλεσε στο να μοιάζει το όλο concept με χαλαρή συζήτηση πάνω στον καφέ.
Πραγματικά ευχάριστη έκπληξη η προαναφερθείσα τυχαία συνάντηση μιας και ποτέ πριν δεν είχα τη τύχη να συναναστραφώ με ένα τόσο πεπειραμένο και επιτυχημένο άνθρωπο του ελληνικού κινηματογραφικού στερεώματος.
