Γράφει ο Kostas Tsokos.
Μόνο τον αυτοσαρκαστικό τίτλο να λάβεις υπόψιν, και θα καταλάβεις σε τι κλίμα σε έβαζε ετούτη η ταινία.
Φτιάχνεις μια μπάντα έστω και σε μεγάλη ηλικία, επηρεάζεις τα μουσικά δρώμενα αλλά πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να φτάσεις στο τέλος;
Και αν υπάρχει αυτή η στιγμή, αντέχεις να το κάνεις ή θα σκέφτεσαι συνέχεια πώς θα είναι η επόμενη μέρα και θα κλαις;
Δεν είναι τόσο εύκολο να αποχωριστείς όλη αυτη την φασαρία και κούραση.
Κάποια στιγμή θες την ηρεμία σου ...αλλά και τόση ηρεμία, πολλές φορές προκαλεί κατάθλιψη...
Μήπως θα ήταν καλύτερο να τα αντέξεις όλα αυτά και να αφήσεις κάτι σπουδαίο και σημαντικό, όταν ακόμα βρίσκεται στο ζενίθ του;
Όλα αυτά και πολλά ακόμη σε διαπερνούσαν κατά την θέαση του Shut Up and Play The hits!
Οι disco punkers LCD Soundsystem από το 2005 άλλαξαν την χορευτική μουσική με τα πρωτοποριακά άλμπουμ και τις γεμάτες ενέργεια συναυλίες τους, αλλά φαίνεται είχαν φτάσει στο τέλος της διαδρομής.
Τον Φεβρουάριο του 2011, ο ιδρυτής και βασικός μέλος των LCD Soundsystem, James Murphy μέσω ενός μηνύματος στο διαδίκτυο ενημέρωνε τους φαν της μπάντας πως τον Απρίλιο του '11 το συγκρότημα θα έπαιζε την τελευταία του συναυλία, πριν διαλυθεί.
Παρ'όλα αυτά ο Murphy αποφάσισε να αναθέσει στους Will Lovelace, Dylan Southern να καταγράψουν τις τελευταίες 48 ώρες του συγκροτήματος, διασφαλίζοντας πως εκείνη η συναυλία τους στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, θα ήταν σίγουρα το κύκνειο άσμα.
Το ντοκιμαντέρ ουσιαστικά είχε σε πρώτο πρόσωπο τον τραγουδιστή James Murphy εναλλάσοντας πλάνα από τη συναυλία με τις προσωπικές του διηγήσεις και στιγμές της καθημερινότητας του (μεγάλη μορφή ο σκύλος του!), μέχρι και την επόμενη μέρα όπου αντιλαμβανόταν τις επιπτώσεις στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, μετά το κλείσιμο αυτού του κύκλου.
Το αντίο τους έγινε καθαρά τιμητικά με την συμμετοχή και άλλων μουσικών/φίλων και παρ'όλη την μελαγχολία, έμοιαζε πράγματι με ένα μεγάλο πάρτι (μεγαλύτερο παράδειγμα, τα πλάνα των φωτισμών με τα μπαλόνια του φινάλε).
Γενικά σε ξεσήκωνε, κάνοντας σε να θες να χορέψεις με τους dance/electronic, post-punk και funky rock ήχους του, διαπερνώντας σε γενικά με κάθε εναλλαγή συναισθήματος.
Σαν να παρακολουθούσες εκείνα τα μουσικά dvd από μπάντες, στα οποία παρεμβάλλονται σκηνές από την καθημερινότητα της μπάντας ή αποσπάσματα διαλόγων και συνεντεύξεις, ανάμεσα στα συναυλικά δρώμενα, με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα, λήψεις που εναλλάσονταν συνεχώς ανάμεσα σε όλα τα μέλη μπάντας και καλογυαλισμένη φωτογραφία.
Σίγουρα τα μουσικά ντοκιμαντέρ δεν είναι για όλους.
Σε μια τέτοια περίπτωση ή θα βαρεθείς ή θα βρίσκεσαι σε κατάσταση μόνιμου μειδιάματος ενώ ταυτόχρονα παίζεις, κάνοντας tapping με τα πόδια σου.
Εν προκειμένω ...μόνο το δεύτερο ένιωσα και πολύ θα ευχόμουν να σηκωνόντουσαν όλοι και να χτυπούσαν χέρια πόδια.
Εγώ με το ζόρι συγκρατήθηκα να μην σκουντήξω κανά διπλανό (όχι δεν είχα πάει πιωμένος στην προβολή!) και έμεινα με το κεφάλι να κουνιέται που και που, δεξιά κι αριστερά.
Γιατί ξεχώρισε όμως ετούτο δω;
Επειδή, ακόμη και σε σκηνές διαλόγων-συνεντεύξεων δεν βαριόσουν, καθώς η αφοπλιστική ειλικρίνεια, το χιούμορ και η κυνικότητα του Μuprhy σε κέρδιζαν, σε ένα ανθρώπινο πορτραίτο χωρίς σταριλίκια.
Προσθέστε σε όλα αυτά και τις μουσικές και ακόμα κι αν δεν ήσουν φαν...δεν γινόταν να μην 'ψηθείς'.
Γι'αυτό ..."ΣΚΑΣΕ Τσώκο και ΠΑΙΞΕ τα χιτάκια, αμά λάχει να ουμ!"
Δεν το οργανώνατε σε καμιά προβολή για πάρτυ;
Πως δεν μου ξέφυγε καμιά αγκωνιά, πάνω στο καθισιό;
Η ταινία προβλήθηκε και σε 161 αμερικάνικες αίθουσες στις 18 Ιουλίου.
shut up and play the hits / σκάσε και παίξε τα... από NyxtesPremieras
1.jpg)
