Γράφει ο Kostas Tsokos.
Μια νεαρή φοιτήτρια δολοφονείται έξω από ένα συγκρότημα διαμερισμάτων.
Οι 38 ένοικοι ισχυρίζονται ότι δεν άκουσαν τίποτα, μέχρι που ένας απ' αυτούς αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του.
Ο Βέλγος ηθοποιός και σκηνοθέτης Lucas Belvaux της τριλογίας Cavale, Un couple épatant και Après la vie, ήθελε να συνθέσει μία κλειστοφοβική σπουδή πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, αποκαλύπτοντας πτυχές της που θα προτιμούσαμε να μείνουν για πάντα στο σκοτάδι.
Προσωπικά την βρήκα μέτρια, με μοναδικό θετικό τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού Yvan Attal (Partir) και Sophie Quinton που ξεχωρίζουν, ίσως και της δημοσιογράφου-φωτογράφου Nicole Garcia...
Στα θετικά και η γκρίζα, μουντή φωτογραφία, τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα και τις συναισθηματικές τους εκφράσεις.
Το πρόβλημα της ταινίας ήταν πως φλυαρούσε υπερβολικά γύρω από την συναισθηματική κατάσταση του ζευγαριού, αφήνοντας μετέωρο κάθε άλλο πρόσωπο και κατάσταση, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις.
Αυτό που κυρίως χάθηκε ήταν μια καλή ευκαιρία για ένα ψυχολογικό θρίλερ, που θα σε έκανε να ανατριχιάσεις με την αδιαφορία του μέσου σημερινού 'ανθρώπου' για τον συνάνθρωπο του.
Δυστυχώς όμως, η οποιαδήποτε υπόνοια μυστηρίου και σεναριακών ανατροπών, έμοιαζε σαν μισοτελειωμένη ιδέα που τελείωνε πριν καλά καλά αρχίσει και όλα έμειναν στη μέση.
Όλα αυτά, για να βλέπουμε ένα ζευγάρι να συζητάει με τις ώρες τα ίδια και τα ίδια σε διαφορετικές παραλλαγές, με πιο χαρακτηριστική σκηνή όταν ο άντρας μιλάει πάνω απ΄το κεφάλι της συζύγου του, την ώρα που αυτή κοιμάται.
Βγαίνοντας απ΄την αίθουσα, ακούω και την κλασική troll-ιά:
"Πω πω,επιτέλους μια σοβαρή ταινία στο φεστιβάλ"...
...Άκρα του Τσώκου σιωπή...
Αν μερικοί νομίζουν πως ευρωπαϊκό και δει γαλλικό σινεμά, σημαίνει αυτομάτως και ποιότητα, τότε ή είναι οι συνηθισμένοι 'δήθεν' ψαγμένοι που δεν έχουν δει έστω έναν ικανοποιητικό αριθμό ταινιών στη ζωή τους ή απλά τους χαρακτηρίζεις ...υπερβολικά ολιγαρκείς.
Μην αρχίσω τα γαλλικά τώρα...
38 temoins / 38 μάρτυρες - trailer από NyxtesPremieras
1.jpg)
