Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Άλλη μια ταινία από την Γαλλία, άλλη μια ταινία της Juliette Binoche.
Έχοντας πλέον μεγαλώσει για τα καλά, η Γαλλίδα ηθοποιός παραμένει ένα από τα πιο γνωστά ονόματα του Ευρωπαϊκού σινεμά.
Ωστόσο, όσο και αν διατηρεί την λάμψη της, με το που μπαίνεις στην σκοτεινή αίθουσα συνειδητοποιείς πως και για μια τόσο μεγάλη ηθοποιό τα χρυσά χρόνια του Amelie έχουν περάσει.
Η Ζωή Μιας Άλλης είναι ένα κοινωνικό δράμα εμποτισμένο με κωμικά στοιχεία που καταπιάνεται κυρίως με το θέμα της οικογενείας.
Έτσι, μετά από μια μικρή εναρκτήρια σκηνή που βλέπουμε την κεντρική ηρωίδα, την Marie (Juliette Binoche, Elles) στα είκοσι πέντε της, μεταφερόμαστε στο ζοφερό παρόν της ταινίας...
Η Marie ξυπνά και αντί για είκοσι πέντε, είναι σαράντα.
Το έξτρα πρόβλημα είναι πως δεν θυμάται τίποτα από αυτά τα δεκαπέντε προηγούμενα χρόνια της ζωής της.
Ξυπνά λοιπόν και ουσιαστικά βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα παρόν που δεν της ταιριάζει.
Έχει κάνει οικογένεια και έχει αποκτήσει ένα παιδί.
Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος πανίσχυρης οικονομικής εταιρίας και θεωρείται μια από τις δυνατότερες γυναίκες της Γαλλίας.
Έχει το τέλειο σπίτι και φαινομενικά την τέλεια ζωή.
Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή.
Χωρίς να μπορεί να θυμηθεί τίποτα, αρχίζει να ανακαλύπτει στοιχεία.
Μπερδεύει τις ώρες και το πρόγραμμα της και δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί στο παιδί της.
Χάνει τα ραντεβού της και αποξενώνεται από την πραγματικότητα, αυτή που δεν της ταιριάζει.
Ωστόσο, όσο εμβαθύνει στην καινούργια της ζωή ανακαλύπτει πως έχει γίνει και η ίδια ένας άλλος άνθρωπος.
Ο γάμος της είναι έτοιμος να διαλυθεί.
Ο Paul (Mathieu Kassovitz, Haywire) ο σύζυγος της, έχει γίνει ένας ξένος για εκείνη και το διαζύγιο τους δεν αργεί να έρθει.
Βλέπει πόσο έχει παραμελήσει το παιδί της και πως αυτή η πολυεθνική εταιρία της έχει απομυζήσει κάθε σπιθαμή ενεργείας.
Πλέον η Marie του παρόντος έχει γίνει μια σκληρή γυναίκα που υπολογίζει μόνο τον εαυτό της, και αυτό είναι κάτι που η Marie του παρελθόντος δεν μπορεί να δεχτεί.
Το στόρι το έχουμε ξαναδεί.
Ίσως όχι ακριβώς έτσι διατυπωμένο, δηλαδή με μια γυναίκα να ξυπνά μια μέρα και να μην θυμάται τι έκανε τα προηγούμενα δεκαπέντε χρονιά της ζωής της, αλλά το έχουμε δει να συμβαίνει μέσω υπαρξιακών κρίσεων που περνάνε οι χαρακτήρες αποζητώντας μια αλλαγή.
Πέρα από την έλλειψη πρωτοτυπίας όμως, υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα.
Γιατί το σενάριο χωρίζεται σε δυο βασικά μέρη, αντί για τρία που θα έπρεπε.
Το πρώτο και πιο ευχάριστο - κωμικό μέρος είναι εκείνο όπου η Marie προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να ακολουθήσει τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας της.
Το δεύτερο και πιο δραματικό είναι η προσπάθεια της για αλλαγή, η προσπάθεια που κάνει για να κερδίσει τον άντρα της πίσω και η συνειδητοποίηση των λαθών που έκανε αυτά τα χρόνια, για τα οποία δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα.
Ωστόσο όπως είπα και πριν, λείπει το τρίτο μέρος.
Το μέρος όπου θα'πρεπε να δούμε πώς τελικά καταλήγουν τα πράγματα.
Και αυτό το μέρος δεν μας το δίνει η σκηνοθέτις.
Η ταινία τελειώνει κάπως απότομα χωρίς να καταλήγει πουθενά (όπως οι περισσότερες Γαλλικές παραγωγές εξάλλου).
Η σκηνοθεσία της Sylvie Testud είναι αποτελεσματική, χωρίς όμως να ξεχωρίζει για κάτι.
Δεν θα δούμε τίποτα το ιδιαίτερα εντυπωσιακό, πέρα από τις εσωτερικές λήψεις του μοντέρνου σπιτιού της Marie, και ο δρόμος που θα επιλέξει η Testud σκηνοθετικά είναι άκρως Γαλλικός (είτε αυτό το θεωρείται κάλο, είτε κακό).
Εάν έπρεπε να επιλέξω το καλύτερο κομμάτι της σκηνοθεσίας της, αυτό θα ήταν ο τρόπος που αναδεικνύει το πνευματικό χάος στο οποίο βρίσκεται η πρωταγωνίστρια αφού ξυπνά για πρώτη φορά χωρίς να μπορεί να θυμηθεί ποια είναι.
Το χειρότερο όμως, όπως σας ανέφερα και πριν, είναι το ανοιχτό φινάλε που επέλεξε για το έργο της καθώς δεν μας αφήνει με μια υπόνοια αγωνίας για το μέλλον της ηρωίδας αλλά, με το αίσθημα του ανολοκλήρωτου.
Φτάνοντας στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, τις ερμηνείες δηλαδή, έχω την αίσθηση που αυτό που θα πω θα ακουστεί ως ιεροσυλία στα αυτιά των φίλων του Ευρωπαϊκού σινεμά.
Φτάνοντας στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, τις ερμηνείες δηλαδή, έχω την αίσθηση που αυτό που θα πω θα ακουστεί ως ιεροσυλία στα αυτιά των φίλων του Ευρωπαϊκού σινεμά.
Γιατί αυτό που θα πω είναι πως η ερμηνεία της Binoche με απογοήτευσε.
Προφανώς μιλάμε για μια σπουδαία ηθοποιό, αλλά νομίζω πως για πρώτη φορά και σε έναν ρόλο που έχει επιλέξει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια (γυναίκα μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία) δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά.
Η ερμηνεία και οι κινήσεις της, ειδικότερα στο πρώτο μισό της ταινίας, είναι αδικαιολόγητα έντονες ενώ στην συνέχεια φαίνεται σαν να καταλαγιάζει και να γίνεται άνευρη.
Δεν ξέρω εάν αυτό επιθυμούσε όντως να περάσει μέσα από την ερμηνεία της αλλά εγώ περίμενα το ακριβώς αντίθετο.
Δηλαδή καθώς το έργο κλιμακώνεται και αρχίζει να εμπεριέχει πολλά περισσότερα δραματικά στοιχεία, έτσι να κλιμακώνεται και η ερμηνεία της.
Αντίθετα, τα καλύτερα έχω να πω για τον Mathieu Kassovitz, τον ηθοποιό που υποδύεται τον άντρα της Marie.
Αν και ο ρόλος του ήταν μικρός και με πολύ λιγότερες ευκαιρίες, η απόδοση του είναι εξαιρετική.
Παίζοντας μεστά και με νόημα τον πληγωμένο άντρα που έχει απογοητευτεί από την συμπεριφορά της γυναίκας του, σε πείθει για τις προθέσεις αλλά και για τον τρόπο που σκέφτεται από την αρχή της ταινίας.
Συνοπτικά, η Ζωή Μιας Άλλης είναι μια ταινία που ξεκίνα κάπως απότομα αλλά σταδιακά εξελίσσεται σε ένα γνήσιο Γαλλικό κοινωνικό δράμα.
Συνοπτικά, η Ζωή Μιας Άλλης είναι μια ταινία που ξεκίνα κάπως απότομα αλλά σταδιακά εξελίσσεται σε ένα γνήσιο Γαλλικό κοινωνικό δράμα.
Ωστόσο, δεν είναι ούτε αρκετά έντονο ούτε αρκετά δυνατό.
Υπάρχουν σημεία που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα χωρίς όμως να το κάνει με χάρη, ενώ σίγουρα θα βρείτε και κάποια προβλήματα ρυθμού.
Στα συν της ταινίας μπαίνει το πολύ όμορφο και ταιριαστό soundtrack ενώ αρνητική έκπληξη αποτελεί η μέτρια ερμηνεία της Binoche.
Στις ελληνικές αίθουσες από 2 Αυγούστου.
The Life of Another (La VIe d'une Autre) trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
