Γράφει ο Γιάννης Βούρος.
Ο σκηνοθέτης Sean Byrne, μας δείχνει τα...δόντια του και τις ικανότητές του με την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του πάνω σε δικό του σενάριο, ένα ...σαδιστικό, φρικαλέο όσο και καυστικό σχόλιο, μια σπουδή θα λέγαμε πιο σωστά, πάνω στην γυναικεία ανελέητη εκδικητική μανία και γενικώς στην κατασκότεινη και αβυσσαλέα ανθρώπινη πλευρά.
Ο Μπρέντ (Xavier Samuel), ένας μάλλον συνεσταλμένος όμορφος νεαρός μαθητής, τελειόφοιτος του Bristol High School στο Μπέντιγκο, μια μεγάλη πόλη στα βόρεια της Μελβούρνης, είναι περιζήτητος για τη συνοδεία των κοριτσιών στον ετήσιο Χορό των Τελειοφοίτων.
Ο Μπρέντ όμως είναι δεσμευμένος με τη Χόλλυ (Victoria Thaine),
το famous girl του σχολείου και πιο αντιπαθητική στα μάτια των υπόλοιπων μαθητριών λόγω της εκπληκτικής ομορφιάς της και το "στενό μαρκάρισμα" της Χόλλυ δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια επιλογής.
Για κακή του τύχη όμως, το nerd του σχολείου, η Λόλα (Robin McLeavy), η οποία ζει στο περιθώριο της σχολικής κοινότητας, χωρίς φίλες και φίλους, είναι όχι μόνο κρυφά αλλά και "θανάσιμα" ερωτευμένη μαζί του και περιμένει πως και πώς τη μέρα του Ετήσιου Χορού για να ...
...προσκαλέσει τον Μπρέντ να τη συνοδεύσει, να γίνει ο "πρίγκιπας" της.
Εκείνος όμως δεν της δίνει καμιά σημασία αλλά εκείνη δεν το βάζει κάτω.
Κι έτσι, δύο μέρες πριν το χορό, του ζητάει και επίσημα να τη συνοδεύσει.
Εκείνος στην αρχή εκπλήσσεται, αλλά αρνείται και την απωθεί ευγενικά.
Την παραμονή του Χορού, η Λόλα φεύγοντας απ, το σχολείο θα γίνει μάρτυρας της ερωτικής συνεύρεσης του Μπρέντ με τη Χόλλυ μέσα στο αυτοκίνητο του Μπρέντ κι αυτό το θέαμα την πληγώνει αφάνταστα.
Συντετριμμένη απομακρύνεται, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τους δύο εραστές.
Στο μεταξύ, ο Μπρέντ θέλοντας λίγο να ξεδώσει αλλά και να αποφορτιστεί από το "στρες" της επόμενης μέρας που γίνεται ο χορός, πηγαίνει στον αγαπημένο του λόφο που βρίσκεται λίγο πιο έξω από τη συνοικία που μένει, για να χαλαρώσει και να ακούσει μουσική από το ipod του.
Λίγο μετά, πέφτει θύμα απαγωγής από κάποιον άγνωστο, που τον αναισθητοποιεί και τον μεταφέρει σπίτι του.
Εκεί, όταν συνέλθει κάπως απ' την αναισθησία, τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη.
Ο απαγωγέας του είναι η ίδια η Λόλα, το λιγομίλητο και κλεισμένο στον εαυτό του κορίτσι που τον προσκάλεσε στο χορό και ο πατέρας της, που εκτέλεσε την απαγωγή για το χατήρι της.
Εκεί, στο υπόγειο του σπιτιού της, η Λόλα έχει στήσει τον δικό της Χορό Τελειοφοίτων.
Ο "πριγκηπάς" της βρίσκεται δεμένος χειροπόδαρα και ολότελα δικός της, έρμαιο στα χέρια της, να ζήσουν μαζί έναν διαφορετικό χορό.
Αυτόν την αβυσσαλέας εκδίκησης ποτισμένης με χρόνιο μίσος προς όλους και ειδικά στον Μπρέντ, που με τόσο βάναυσο τρόπο την πλήγωσε.
Ολοι οι ήρωες της ταινίας, δεν μπορούν κάν να χαρακτηριστούν "ήρωες".
Εγώ θα τους ονόμαζα αβίαστα, ΑΝΤΙ-ήρωες, μιας και όλοι τους επιλέχθηκαν να παίξουν έναν ρόλο τόσο σκοτεινό, όσο και η άβυσσος.
Το σκηνικό του έργου μουντό και θλιβερό, οι έφηβοι του σχολείου, απαίσιες καρικατούρες παιδιών χωρίς καθόλου μέλλον, θύματα και θύτες μιας ανελέητης και αδηφάγας νέας εποχής που δεν πιστεύει σε τίποτε.
Μιας εποχής, χωρίς ηθικούς φραγμούς και όρια, δημιουργού μιας
νέας ράτσας ανθρώπου-κτήνους.
Ο Byrne φτάνει στα άκρα τον θεατή, φορτίζοντάς τον σιγά-σιγά, βήμα-βήμα με ακραία και σαδιστική βία, προκαλώντας τον, δείχνοντάς του ότι ασφαλώς και δεν είναι "χρυσός" ό,τι βλέπει σήμερα.
Και το "σήμερα", δεν είναι τίποτε άλλο από φανταχτερό strass, που σκοπό έχει μόνο την εξωτερική εντύπωση κρύβοντας χαμαιλεοντικά το "από μέσα".
Η πανέμορφη κουκλίτσα Λόλα (Robin McLeavy), μεταμορφώνεται σε μια σύγχρονη Μέγαιρα όταν "βλέπει" πως ο έρωτάς της καταπατείται βάναυσα.
Βέβαια δεν είναι τυχαίο αυτό.
Γεννημένη και μεγαλωμένη μέσα σε μια οικογένεια ανθρώπων-τεράτων (φοβερός ο προσδιορισμός της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από την εικόνα της οικογένειας), μεταλλάσσεται κι εκείνη σ' ένα ανθρώπινο θηλυκό τέρας, ικανοποιώντας τις πιο ακραίες επιθυμίες της, ταΐζοντας έτσι τον θηριώδη γυναικείο εγωισμό της.
Θέλει η κόρη του να περάσει υπέροχα στο χορό γιατί είναι η Πριγκίπισσά του.
Μα υποκύπτει στα θέλγητρά της (καταπληκτική η ηδονοβλεπτική σκηνή όπου η Λόλα γδύνεται μπροστά του για να βάλει το φόρεμα του χορού) και απαγάγει τον Μπρέντ, την επιλογή της κόρης του για συνοδό της, για να της τον δώσει στο "πιάτο", ως επίσημο ...δείπνο.
Εδώ ο άντρας πλέον είναι το θύμα.
Κι απο δώ και πέρα, στη σύγχρονη πια εποχή, ο άντρας είναι η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ του θύματος μέσα στη γυναικεία επέλαση.
Η γυναίκα-θύτης ζητάει με άγρια βία αυτά που της ανήκουν.
Δεν είναι τυχαίο που όλες οι κοπέλες που παίζουν στη ταινία είναι spider-women.
Aπο τη Λόλα μέχρι τη γκόμενα του Τζέιμι (Richard Wilson), φίλου του Μπρέντ, Μία (Jessica McNamee), δείχνουν ένα διαφορετικό στυλ αλλά στην ουσία πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο γυναίκας.
Απόλυτης, σκοτεινής (η Μία φοράει πάντοτε μαύρα), ανελέητης, αδηφάγας.
Ο Μπρέντ υπομένει τα βασανιστήρια με στωικότητα.
Γεμάτος απορία και τρόμο, προσπαθεί να φτάσει σε μιαν απάντηση, σε ένα "γιατί".
Στην ουσία όμως θα παραμείνει θύμα για όλη του τη ζωή.
Ούτε για τον παγιδευμένο Μπρέντ, ούτε και για την παρανοϊκή οικογένεια που τον έχει απαγάγει.
Και φυσικά ούτε για τη Λόλα.
Ο Byrne αποφεύγει παντελώς την τυπική εξέλιξη του "θα βρεί η...σκρόφα το τέλος που της αξίζει".
Εκεί που πάει να αποφορτιστεί συναισθηματικά ο θεατής, βρίσκεται περισσότερο εγκλωβισμένος.
Εδώ είναι που οι στόχοι του Byrne αποκαλύπτονται.
Ο στόχος της ταινίας δεν είναι ψυχαγωγία, είναι ψυχανάλυση!
Κάποιες φορές το έργο γίνεται τόσο βαρύ κι ασήκωτο, "αγανακτώντας" τον θεατή με την ακραία και σαδιστική βία, που αποζητά σαν τον διψασμένο στην έρημο διαβάτη, τη λύση.
Το φινάλε δεν είναι λυτρωτικό τελικά.
Απλά κάπως ο εφιάλτης πρέπει να τελειώσει.
Σαν ένα κακό όνειρο, που ο εγκέφαλός σου "σε ξυπνάει" για να μην...πεθάνεις!
Δεν το αποκαλύπτω ασφαλώς γιατί δεν είναι "πρέπον".
Θα ήταν κρίμα άλλωστε.
Συμπέρασμα, μια καταπληκτική ταινία, από τις καλύτερες του είδους των ...ψυχαναλυτικών θρίλερ.
Φανερά επηρεασμένος από τον Michael Haneke, o Sean Byrne μας διδάσκει σκοτεινό, εγκεφαλικό και απαισιόδοξο σινεμά, παίρνοντας το 100% από τους νεαρούς ηθοποιούς του.
Ο νεαρός Xavier Samuel είναι ήδη πετυχημένος, με συμμετοχές στο Eclipse στο ρόλο του Ρίλευ και στο Road Train ενώ έχει βροχή από προτάσεις για νέες ταινίες.
Επιτρέψτε μου όμως να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στη πρωταγωνίστρια Robin McLeavy.
Εκθαμβωτικής ομορφιάς και εκπληκτικού χαρακτήρα, είμαι σίγουρος οτι θα γίνει η νέα "ντίβα".
Η κοπέλα "ζεί" το σινεμά από τα...γεννοφάσκια της, που λένε.
Μεγαλωμένη μέσα σε οικογένεια καλλιτεχνών, η υποκριτική είναι στο αίμα της.
Απόφοιτη του Εθνικού Ινστιτούτου Δραματικής Τέχνης του πανεπιστημίου της Μελβούρνης με άριστα, η Robin πρωταγωνιστεί στις πιο επιτυχημένες σειρές της Αυστραλέζικης τηλεόρασης, στο All Saints και στο Last Man Standing όπου και ξεχωρίζει με τη μία.
Δεν είναι τυχαία η απίστευτη ερμηνεία της στο ρόλο της Λόλα.
Και δεν θα είναι ασφαλώς τυχαία και η ανοδική της πορεία.
Το The Loved Ones, "Oι Αγαπημένοι" όπως θα μπορούσε να αποδοθεί ελεύθερα ο τίτλος, είμαι σίγουρος ότι θα κάνει αίσθηση τόσο στο αμερικάνικο, όσο και στο ευρωπαικό κοινό.
Και είναι τυπικό δείγμα μιας αγοράς που ανέρχεται συνεχώς, μιας αγοράς που θέλει να ξεφύγει από το πατρονάρισμα των μεγάλων του Hollywood.
Kαι θα τα καταφέρει.
Δείτε το trailer.
1.jpg)
