Φίλο του ποδοσφαίρου δε με λες, εκτός κι αν το να ενδιαφέρομαι να μάθω απλά το τελικό σκορ στα ματς του Άρη, αρκεί για αυτόν τον τίτλο. Φίλο του Jason Sudeikis δε με λες, αφού μπορεί να είναι ένας -θεωρητικά- συμπαθής ηθοποιός, όμως στη πράξη δε έχει καταφέρει να με κερδίσει, ειδικά στους κωμικούς του ρόλους. Φίλο του Bill Lawrence όμως με λες, με το όνομα του Αμερικανού δημιουργού των Scrubs και Ground Floor να αρκεί για να δώσω μια ευκαιρία στο Ted Lasso του Apple TV+.
Και πόσο καλά έκανα…
Ο Ted Lasso λοιπόν ήταν ένας προπονητής μιας μικρής κολεγιακής ομάδας αμερικάνικου football, που έγινε διάσημος οδηγώντας την από τις χαμηλές κατηγορίες στο εθνικό πρωτάθλημα.
Ο επόμενος του σταθμός, τελείως αναπάντεχος, με τον Ted να δέχεται πρόταση να αναλάβει την AFC Richmond, μια ομάδα ποδοσφαίρου της Premier League που παλεύει για τη σωτηρία της.
Παρότι δεν έχει ιδέα καν πως παίζεται το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, δέχεται τη θέση και οι πρώτες επαφές του με την ομάδα είναι τραγελαφικές. Με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του όμως, σταδιακά κερδίσει τις εντυπώσεις.
Θα καταφέρει όμως να σώσει και την ομάδα;
Το trailer δεν έδινε και ιδιαίτερες ελπίδες για τη σειρά, παίζοντας κυρίως με τη δυσκολία του Ted στην προσαρμογή στον αγγλικό τρόπο ζωής. Πίτα στο κλισέ!
Αυτό όμως είναι μονάχα ένα πολύ μικρό κομμάτι του Ted Lasso, μια σειρά γεμάτη καρδιά, χιούμορ και ενθουσιασμό.
Ο Ted έχει να αντιμετωπίσει τους φανατικούς οπαδούς που τον φωνάζουν εν χορώ wanker (δεν μεταφράζω, δεν μεταφράζω!), τους δημοσιογράφους που τον χλευάζουν, τους παίκτες του που τον αγνοούν επιδεικτικά, ακόμα και την ιδιοκτήτρια της ομάδας που του κρύβει τον πραγματικό λόγο που τον προσέλαβε και του βάζει τρικλοποδιές.
Μέρα με τη μέρα όμως, χάρη στην εκνευριστικά ανεξάντλητη αισιοδοξία και καλοκαρδοσύνη του αλλά και το ταλέντο του να διαβάζει τους χαρακτήρες των ανθρώπων, αλλάζει τη γνώμες και των πιο άπιστων.
Δεν είναι όμως τα πάντα ρόδινα.
Προσωπικές και επαγγελματικές απογοητεύσεις, προδοσίες, και πισώπλατα μαχαιρώματα τον γονατίζουν… για λίγο, γιατί ο Ted Lasso σηκώνεται και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Δεν θυμάμαι πιο feelgood σειρά εδώ και πολλά χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι πιο feelgood σειρά, γενικά!
Δεν είναι ούτε μια κλασσική κωμωδία ούτε μια από εκείνες τις κομεντί που περισσότερο σε νταουνιάζουν παρά σε διασκεδάζουν.
Είναι μια σειρά που στη μία σκηνή ξεκαρδίζεσαι μια με επική ατάκα και δυο λεπτά αργότερα βουρκώνεις από συγκίνηση.
Φυσικά για να λειτουργήσει όλο αυτό χρειάζεται και τα κατάλληλα συστατικά, και ο Jason Sudeikis μπορεί να είναι το πρώτο βιολί, αλλά τη παράσταση κλέβουν οι συμπρωταγωνιστές του, όπως η Hannah Waddingham ως ψηλομύτα ιδιοκτήτρια της ομάδας, ο Brendan Hunt ως στωικός και ξεκαρδιστικά αμίλητος βοηθός προπονητή και η Juno Temple στο ρόλο της “χαζούλας” που τσιλημπουρδίζει με τους ποδοσφαιριστές.
Έχει περάσει πολύς καιρός από τη τελευταία φορά που περίμενα με τόση ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο μιας τηλεοπτικής σειράς, και μάλιστα από τη πρώτη σεζόν.
Και όχι τόσο για να δω τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά για να διασκεδάσω, να γελάσω, να συγκινηθώ, μέσα σε 30 λεπτά να περάσω τόσο μα τόσο καλά.
Τι περιμένετε;
Go Richmond!
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
