Μπορεί ο Ιρανικός κινηματογράφος να είναι αρκετά δημοφιλής και στην Ελλάδα αλλά, μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το κοινό του είναι περιορισμένο στους λεγόμενους σινεφίλ θεατές.
Μέχρι ενός σημείου δε μπορείς να κακιώσεις μιας και η πλειοψηφία των ταινιών, που έρχονται στα μέρη μας τουλάχιστον, είναι κοινωνικού ή πολιτικού περιεχομένου, θέματα όχι ιδιαιτέρως θελκτικά στο ευρύ κοινό.
Να σου όμως που το Sorkhpust έρχεται να αποδείξει ότι μια Ιρανική ταινία μπορεί να είναι mainstream… με ότι καλό αλλά και κακό αυτό συνεπάγεται.
1967.
Στη μέση του πουθενά βρίσκεται μια παλιά φυλακή, η οποία είναι έτοιμη να κατεδαφιστεί, ώστε να επεκταθεί το γειτονικό αεροδρόμιο.
Ο ταγματάρχης Jahed είναι ο αυστηρός αλλά δίκαιος διευθυντής της.
Η καλή του δουλειά αποζημιώνεται, με την ανακοίνωση από τον προϊστάμενό του πως θα αναλάβει τη θέση γενικού διευθυντή της αστυνομίας στη Τεχεράνη.
Το μόνο που μένει είναι να ολοκληρωθεί η εκκένωση της φυλακής.
Όλα μοιάζουν να κυλούν ομαλά, οι τελευταίοι κρατούμενοι αποχωρούν με τα πούλμαν, όμως ξαφνικά αρχίζει ο εφιάλτης όταν στη τελευταία καταμέτρηση, ένας κρατούμενος λείπει!
Ο Jahed βρίσκεται σε πανικό, αφού αν δεν καταφέρει να τον βρει μέσα στις επόμενες ώρες, δε θα χάσει μόνο την προαγωγή αλλά πιθανότατα και τη δουλειά του.
Είναι πεπεισμένος πως ο αγνοούμενος θανατοποινίτης βρίσκεται κρυμμένος κάπου μέσα στη φυλακή και με τη βοήθεια μιας γοητευτικής κοινωνικής λειτουργού και των λιγοστών δεσμοφυλάκων που του απέμειναν, ξεκινούν το ψάξιμο, όμως κάτι δε πάει καλά…
Η έξυπνη και σχετικά πρωτότυπη μικρή αυτή ιστορία αποδεικνύεται πολύ δυνατή βάση για ένα δραματικό θρίλερ που… αν απλά μιλούσε αγγλικά, θα μπορούσε να σταθεί άνετα δίπλα στα αμερικάνικα ξαδερφάκια του.
Ο δημιουργός Nima Javidi (Melbourne) με τη δεύτερή του προσπάθεια δείχνει πραγματικά αξιόλογο ταλέντο, χωρίς όμως να λείπουν τα προβλήματα.
Το πρώτο από τα δύο μεγάλα προβλήματα του Sorkhpust είναι η αραιή πλοκή του.
Στα μόλις 90 λεπτά διάρκειας, το σενάριο παρουσιάζει δείγματα εξαιρετικής γραφής, ευφυίας και ολοκληρότητας, στήνοντας το μυστήριο αριστοτεχνικά, παίζοντας σχεδόν σαδιστικά με τις υποθέσεις του θεατή, όμως ήθελε αρκετά ακόμα plot points που να μπορούν να δίνουν τακτικότερα το απαραίτητο boost που χρειάζεται μια ψευδοκλειστοφοβική ταινία.
Χαρακτηριστικό το γεγονός πως σπαταλάει το τεράστιο πλεονέκτημα του σκηνικού της ερημωμένης φυλακής.
Πριν περάσω στο δεύτερο και πιο eye-rolling πρόβλημα, να κάνω μια παράκαμψη αποθεώνοντας τη φωτογραφία και τη μουσική της ταινίας, με τη σκηνοθεσία του Javidi να είναι συνολικά εξαιρετική τεχνικά, με το πρόβλημα του ρυθμού ωστόσο να επεκτείνεται και εδώ.
Μια μικρή αναφορά στις ερμηνείες των Navid Mohammadzadeh (No Date, No Signature) και Parinaz Izadyar (Hattrick) με τους δύο ηθοποιούς να είναι ικανοποιητικοί αλλά να μην εντυπωσιάζουν.
Απλά και σταράτα, το Sorkhpust έχει ένα από τα χειρότερα φινάλε που έχω δει… άντε να μη πω ποτέ, αλλά σίγουρα εδώ και αρκετά χρόνια.
Για να είμαι δίκαιος, ο Nima Javidi φέρνει τη ταινία σε ένα lose-lose αδιέξοδο και χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη μαεστρία για να βρει το τρόπο να βγει απ’ αυτό και να φέρει τη νέμεση.
Δυστυχώς αποτυγχάνει παταγωδώς, και βάζοντας αυτογκόλ στο 93’, αποφασίζει να ακολουθήσει τη πιο εύκολη “χολιγουντιανή” οδό, καταστρέφοντας ότι character presentation είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αφήνοντας το θεατή με μια θεόπικρη τελική γεύση που δύσκολα ξεχνιέται.
Το Sorkhpust κάνει ένα βήμα (προς τη σωστή κατεύθυνση;) αποδεικνύοντας πως ο Ιρανικός κινηματογράφος δε χρειάζεται να περιορίζεται στους μικρούς σινεφίλ κινηματογράφους μπορώντας να προφέρει και mainstream ψυχαγωγία, όμως η περιορισμένη πλοκή του σεναρίου και το τραγικό φινάλε το αφήνουν στη μνήμη μας μόνο ως μια καλή προσπάθεια.
Άντε, έτοιμο για αμερικάνικο remake είναι, τι περιμένετε ;)
Στους κινηματογράφους από 5 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
