Η φαρσοκωμωδία συναντά τη σάτιρα σε ένα φιλμ που εκτός από ανάλαφρα vibes, φέρει και τον βαρύ τίτλο της πιο επιτυχημένης εισπρακτικής επιτυχίας όλων των εποχών στο ιταλικό box office.
Ένας αδέξιος γκαφατζής security, αποτυγχάνει για τρίτη φορά να ενταχθεί στο αστυνομικό σώμα.
Μη μπορώντας να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του, αναλαμβάνει τη φύλαξη του Βατικανού και αφού τα κάνει μαντάρα, γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του, μία under cover τρομοκράτη σε μυστική αποστολή με στόχο να ανατινάξει το μεγαλοπρεπές οίκημα για να εκδικηθεί το θάνατο των γονιών της από ανάλογη επίθεση.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Gennaro Nunziante και ο πιο δημοφιλής αυτή τη στιγμή κωμικός του ιταλικού σινεμά Checco Zalone, βρίσκονται στη κορυφή της ιταλικής κωμωδίας μιας και ως δίδυμο κυκλοφόρησαν μια σειρά ταινιών τα τελευταία χρόνια οι οποίες κατέρριπταν διαδοχικά η μία μετά την άλλη τα ρεκόρ στο ιταλικό box office.
Αρχής γενομένης από αυτό εδώ το φιλμ, η συνέχεια ήταν ένας εισπρακτικός θρίαμβος με όλες τις ταινίες από το 2011 μέχρι και το τελευταίο Qvo Vado του 2014 να παίρνουν κατά σειρά την πρώτη θέση στις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών.
Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι το δίδυμο Nunziante - Zalone μπορεί να υπερηφανεύεται για τα διόλου αμελητέα εισπρακτικά κατορθώματα του ...για τα κινηματογραφικά όμως άραγε μπορεί...;
Ένα φιλμ που θέλει να συνδυάσει το χιούμορ με τη σάτιρα χρησιμοποιώντας κατεξοχήν το φαρσικό στοιχείο για να προσφέρει γέλιο και τις κοφτερές ατάκες για να καυτηριάσει θέματα, όπως ο συντηρητισμός και η υποκρισία του Βατικανού, η οικονομική κρίση της Ιταλίας και το φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Ωστόσο καταφέρνει λίγα πράγματα με τον διασκεδαστικό μεν αλλά αστείο σε επίπεδο θεατρικής επιθεώρησης δε Ιταλό «Adam Sandler» (εμφανής η ομοιότητα και στην εμφάνιση και στην υποκριτική) να επιδίδεται σε χοντροκομμένες αστείες σκηνές και το φιλμ να ακολουθεί ένα προσχηματικό σενάριο το οποίο σκοντάφτει σε κλισέ και αστοχίες με τις φάρσες να διασκεδάζουν ως ένα βαθμό, αλλά σε κοινότυπο πλαίσιο και την αδέξια προσέγγιση ενός τόσο σοβαρού θέματος, όπως η τρομοκρατία να προκαλεί περισσότερη αμηχανία παρά γέλιο.
Σε αυτό το τετριμμένο μοτίβο έρχεται προβλέψιμα το αναμενόμενο φινάλε σε μία κωμωδία που διασκεδάζει, αλλά επιπλέει σε ρηχά νερά και πιθανότατα θα θυμούνται για πάντα οι παραγωγοί και συντελεστές τις ενώ γρήγορα θα ξεχάσουν τα εκατομμύρια θεατών που τη παρακολούθησαν.
Στους κινηματογράφους από 6 Ιουλίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
