O Richard Gere (Movie 43) είναι ο Norman Oppenheimer, ένας επιχειρηματίας όπως δηλώνει ο ίδιος, ο οποίος κινείται στα πόδια πολιτικών και ανθρώπων της εξουσίας κάνοντας τους μικρές χάρες προκειμένου να βρεθεί και αυτός στα ‘ψηλά’.
Είναι ο τύπος που δήθεν τυχαία θα σου πιάσει κουβέντα στο δρόμο, θα τον συμπαθήσεις, θα σε βοηθήσει σε κάτι που έχεις ανάγκη και θα γίνεται φίλοι πριν καν το καταλάβεις.
«Είμαι καλός κολυμβητής, αρκεί να κρατάω το κεφάλι μου πάνω από το νερό» υποστηρίζει ο ίδιος.
Όταν κάνει μια χάρη σε ένα ανερχόμενο Ισραηλινό πολιτικό (Lior Ashkenazi, Big Bad Wolves) θα ‘ποντάρει στο καλύτερο άλογο’, όπως λέει, καθώς τρία χρόνια μετά εκείνος θα γίνει ο πρωθυπουργός της χώρας του και ο Norman θα έχει καταφέρει να βρίσκεται ανάμεσα στους ισχυρούς.
Όμως είναι ένα πράγμα να ανέβεις ψηλά και άλλο να κρατήσεις την θέση σου, όταν οι πολιτικές δολοπλοκίες απειλούν να συντρίψουν τον ήρωα μας.
Το Norman σε σκηνοθεσία Joseph Cedar (Footnote) παρουσιάζει ένα ήρωα που μαγνητίζει.
Που κολυμπά με τους ‘καρχαρίες΄ ενώ το μόνο όπλο που έχει είναι το πείσμα του και η καλή του διάθεση.
Είναι αξιολύπητος μα παράλληλα θαυμάζεις την προσπάθεια του για αναγνώριση μέσα σε ένα δύσκολο κοινωνικό κύκλο.
Ένας άνθρωπος της ευκαιρίας με μυστήριο παρελθόν και πολύ αισιόδοξος για το μέλλον.
Ο Richard Gere δίνει άλλη μια καλή ερμηνεία, από αυτές που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθείς κάποιον ο οποίος ουσιαστικά δεν έχει τίποτα να πουλήσει – και το γνωρίζει και ο ίδιος – πέρα από το να φέρνει σε επαφή μεταξύ τους άτομα και να τους εξυπηρετεί σε μικροανάγκες, με απώτερο σκοπό να ανέβει στο κοινωνικό στάτους.
Η φιγούρα του, παρά τη συμπαθή φυσιογνωμία του, είναι τραγική και διαρκώς ακροβατεί στο να αποκαλυφθεί ο ‘αέρας’ που πουλάει.
Είναι ένας άνθρωπος που παλεύει πάση θυσία να αποδείξει ότι είναι χρήσιμος, ότι μπορεί να βοηθήσει.
Αν δε τα καταφέρει δεν είναι τίποτα ( ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ‘O κύριος τίποτα’ είναι ιδιαίτερα εύστοχος).
Δεν μπορούμε όμως να πούμε τα ίδια καλά λόγια και για την πλοκή.
Όσο προχωρά η ώρα η ταινία μοιάζει να επαναλαμβάνεται, είναι αργή και το φινάλε είναι προβλέψιμο.
Κάποια στιλιστικά σκηνοθετικά τρικ είναι όμορφα μα γίνεται κατάχρηση τους.
Μεγάλη έμφαση δίνεται στην Ισραηλινή πολιτική και στα παιχνίδια που παίζονται πίσω από τις ‘κουρτίνες’, κάτι που οι φαν σειρών όπως το House of Cards θα εκτιμήσουν.
Το Norman δείχνει κωμικοτραγικά, και με ένα παιχνιδιάρικο μουσικό score, την άνοδο και την πτώση ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτα μα κατάφερε να φτάσει ψηλά.
Η ταινία δεν κρίνει ποτέ τον πρωταγωνιστή της, μα αφήνει τον θεατή να αποφασίσει αν τελικά είναι ήρωας ή όχι, κάτι που μου άρεσε πολύ.
Πέρα από τα ελαττώματα της η ερμηνεία του Richard Gere, και του ανθρώπου που υποδύεται, καταφέρνει να σε κρατήσει ως το τέλος.
Στους κινηματογράφους από 20 Απριλίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
