Η γυναίκα, η φινέτσα, το βασίλειο, το Κάμελοτ (όπως αναφέρεται και στην ταινία ως η αγαπημένη όπερα του Κένεντι), η εικόνα (αληθινή ή ψεύτικη) και η πρόζα, μαγνητοσκοπημένη η prima vista μιας περσόνας που έμεινε ανεξίτηλη σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Για του ιστορικούς η Jackie δεν ήταν ποτέ αυτό που έδειχνε, όπως και η ανθρωπότητα δεν είναι αυτό που θέλουν να ισχυρίζονται οι «δυνατοί».
Η «φτιασιδωμένη» εικόνα της Αμερικής καταρρέει μέσα από την εξιστόρηση της Jackie, της τελευταίας επιζήσασας μια αιματηρής ιστορίας «κατάρας» του δυνατού.
Η Natalie Portman (Jane Got A Gun), ποιο ενήλικη από ποτέ, έχοντας αποτινάξει μια για πάντα τον ανήλικο ρόλο που την καθιέρωσε στο Leon, και αφήνοντας για λίγο τη περσόνα της σέξι και γλυκιάς ηθοποιού, τολμά να ενσαρκώνει σχεδόν αψεγάδιαστα (ίσως ερμηνευτικά καλύτερη και από το Black Swan) τη σύζυγο του Κένεντι και τις στιγμές λίγο πριν και λίγο μετά τη δολοφονία του Προέδρου της Αμερικής.
Ερμηνευτικά υποστηρικτικοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί - Peter Sarsgaard (The Magnificent Seven), Greta Gerwig (Maggie's Plan), Billy Crudup, Spotlight), John Hurt (Snowpiercer) - αλλά ειλικρινά δεν είναι η ταινία που θα δείτε για τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Θα τη δείτε για εκείνη και για την σκηνοθεσία του Pablo Larrain, που αν και περιμέναμε όλοι Arronofsky τελικά ικανοποιηθήκαμε.
Ίσως όχι τόσο στις σκηνές με τη μοναχική Jackie στα ανάκτορα του Λευκού Οίκου, και ίσως όχι τόσο με την απλουστευτική μετάβαση από το ντοκιμαντέρ στην αναπαράσταση της live ταινίας, αλλά εντούτοις ικανοποιηθήκαμε από το συνολικό αποτέλεσμα.
Μοντάζ πλήρης ικανοποιητικό, ωραία η εκβάθυνση στον χαρακτήρα της Jackie σεναριακά, ενδυματολογικά άψογη η ταινία (πώς δε θα μπορούσε άλλωστε, με τέτοιο θέμα (και μια ανύπαρκτη μουσική που εντούτοις προσέδιδε το αντίστοιχο μερικό συναίσθημα πέρα από τη συγκλονιστική ιστορία.
Τα υπόλοιπα στις αίθουσες.
Στους κινηματογράφους από 26 Ιανουαρίου.
Ερασμία Τσίπρα.
1.jpg)
