Όσοι παρακολουθείτε αυτή τη στήλη, θα έχετε προσέξει πως αναφέρω συχνά τον Kang-ho Song ως έναν από τους καλύτερους (αν όχι τον καλύτερο) ηθοποιό της γενιάς του.
Αυτή τη φορά λοιπόν, θα ασχοληθώ με τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο.
O Ντάε-χο είναι ένας αποτυχημένος τραπεζικός, με το αφεντικό του να τον τυραννάει πνευματικά και σωματικά (με συνεχή κεφαλοκλειδώματα), λόγω της χαμηλής του απόδοσης και επειδή αργεί συνεχώς.
Και κοινωνικά όμως, δεν τα καταφέρνει καλύτερα, μην έχοντας κοπέλα και μένοντας ακόμα στο σπίτι του πατέρα του.
Και κοινωνικά όμως, δεν τα καταφέρνει καλύτερα, μην έχοντας κοπέλα και μένοντας ακόμα στο σπίτι του πατέρα του.
Μια μέρα περνάει μπροστά από ένα παλιό γυμναστήριο, το οποίο διαφημίζει πως προσφέρει μαθήματα επαγγελματικής πάλης (wrestling).
Όντας θαυμαστής του αθλήματος από τα παιδικά του χρόνια, αποφασίζει να εγγραφεί με σκοπό να αντιμετωπίσει το αφεντικό του αλλά και να αλλάξει τη ζωή του γενικότερα.
Όντας θαυμαστής του αθλήματος από τα παιδικά του χρόνια, αποφασίζει να εγγραφεί με σκοπό να αντιμετωπίσει το αφεντικό του αλλά και να αλλάξει τη ζωή του γενικότερα.
Ο Kim Jee-woon σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο στην δεύτερη δουλειά του, η οποία φέρει πολλά από τα στοιχεία που αργότερα τον έκαναν διάσημο,αν και θεωρώ πως θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά στο τομέα του σεναρίου.
Καταπιάνεται με αρκετά κοινωνικά θέματα, όπως το εργασιακό άγχος, η δυσκολία κοινωνικοποίησης στις μεγαλουπόλεις και οι σχέσεις των κατώτερων υπαλλήλων με τους ανωτέρους τους αλλά και μεταξύ τους.
Όλα αυτά όμως, είναι δοσμένα με μεγάλες δόσεις slapstick χιούμορ, που ενίοτε αγγίζει τα όρια του υπερρεαλιστικού.
Η πάλη, αν και φαίνεται κεντρικό στοιχείο του φιλμ, ουσιαστικά κρατάει δευτερεύοντα ρόλο, με εξαίρεση το φινάλε, και ουσιαστικά υφίσταται για να ενισχύσει το κωμικό στοιχείο.
Αρκετά καλή δουλειά, αν και δε φτάνει το επίπεδο των μεταγενέστερων ταινιών του.
Καταπιάνεται με αρκετά κοινωνικά θέματα, όπως το εργασιακό άγχος, η δυσκολία κοινωνικοποίησης στις μεγαλουπόλεις και οι σχέσεις των κατώτερων υπαλλήλων με τους ανωτέρους τους αλλά και μεταξύ τους.
Όλα αυτά όμως, είναι δοσμένα με μεγάλες δόσεις slapstick χιούμορ, που ενίοτε αγγίζει τα όρια του υπερρεαλιστικού.
Η πάλη, αν και φαίνεται κεντρικό στοιχείο του φιλμ, ουσιαστικά κρατάει δευτερεύοντα ρόλο, με εξαίρεση το φινάλε, και ουσιαστικά υφίσταται για να ενισχύσει το κωμικό στοιχείο.
Αρκετά καλή δουλειά, αν και δε φτάνει το επίπεδο των μεταγενέστερων ταινιών του.
Ως Ντάε-χο, όπως προείπαμε, ο Kang-ho Song (Hindsight), για τον οποίο ισχύουν, λίγο πολύ, τα ίδια με τον σκηνοθέτη.
Οφείλουμε βέβαια να αναγνωρίσουμε την αφοσίωση που έδειξε στο ρόλο του, γυρνώντας ο ίδιος τα stunts, γεγονός που ασφαλώς συνεισφέρει στον ρεαλισμό του φιλμ.
Είναι, όπως πάντα, απολαυστικός να τον παρακολουθείς, ιδιαίτερα για τον τρόπο που χειρίζεται τις κωμικές σκηνές.
Οφείλουμε βέβαια να αναγνωρίσουμε την αφοσίωση που έδειξε στο ρόλο του, γυρνώντας ο ίδιος τα stunts, γεγονός που ασφαλώς συνεισφέρει στον ρεαλισμό του φιλμ.
Είναι, όπως πάντα, απολαυστικός να τον παρακολουθείς, ιδιαίτερα για τον τρόπο που χειρίζεται τις κωμικές σκηνές.
O Χονγκ Κιέονγκ-πιο κάνει αρκετά καλή δουλειά στην φωτογραφία, αποτυπώνοντας ρεαλιστικά την φτωχογειτονιά που κατοικεί και τις συνθήκες που επικρατούν στο γραφείο.
Όπως και στον τομέα του μοντάζ όμως, δεν μπορώ να πω πως υπάρχει κάτι το ξεχωριστό.
Όπως και στον τομέα του μοντάζ όμως, δεν μπορώ να πω πως υπάρχει κάτι το ξεχωριστό.
Γενικότερα, η ταινία (Banchikwang στα Κορεάτικα) είναι αρκετά διασκεδαστική και εύκολη στην παρακολούθηση, και παράλληλα αποτελεί μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος να ασχολείται με τις φιλμογραφίες των Kim Jee-woon και Kang-ho Song.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
