H νεαρή Άλμα ξεκινάει - με τη βοήθεια του θείου και ενός φίλου της - ένα ταξίδι ως τη Γερμανία, για να φέρουν πίσω στον ετοιμοθάνατο παππού της την αγαπημένη του ελιά.
Η παρορμητική ηρωίδα (Anna Castillo) της νέας ταινίας της Μαδριλένας Icíar Bollaín πασχίζει να κρατήσει την επαφή με τις ρίζες της και τις αξέχαστες στιγμές που πέρασε με τον τρυφερό παππού της στο κτήμα τους.
Εκεί στεκόταν και η αιωνόβια ελιά με τον κορμό-τέρας, που εξήπτε τη ζωηρή φαντασία της.
Ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν την καταλαβαίνουν και δεν την στηρίζουν, σε μία εποχή που ο κόσμος γύρω της ξεπουλιέται για να εξασφαλίσει το χρήμα «υμών το επιούσιον», η Άλμα κάνει τα πάντα για να απαλύνει την ψυχή του παππού της και τη δική της.
Η σκηνοθέτις έχει αποσπάσει ατόφιες κι ανεπιτήδευτες ερμηνείες από τους χαρισματικούς ηθοποιούς της και δίνει σάρκα και οστά στο σενάριο του συνήθους συνεργάτη του Ken Loach, Paul Laverty.
Η λιτότητα της ιστορίας και ο τρόπος που κινηματογραφείται προσφέρουν αληθινή συγκίνηση στο θεατή, ενώ τον φέρνει στο πλευρό των πρωταγωνιστών.
Οι προθέσεις της ταινίας είναι απολύτως ευπρόσδεκτες και κατανοητές, ενώ μιλούν με ειλικρίνεια και οξυδέρκεια για τη σημερινή Ευρώπη, όπως και για τις πάντα επίκαιρες ανθρώπινες-οικογενειακές σχέσεις.
Η προσέγγιση και η ματιά, όμως, δεν παύουν να είναι αρκετά μονοδιάστατες και ανά σημεία αρκετά προβλέψιμες και σχηματικές (όλοι οι Γερμανοί είναι ψυχροί, ξινοί και κακομούτσουνοι;;;).
Η ροή της ιστορίας παρασύρεται από το μεσογειακό ταμπεραμέντο των χαρακτήρων, το φεμινιστικό πρίσμα της Bollaín και τα χειμαρρώδη συναισθήματα των δημιουργών και των δημιουργημάτων τους με αποτέλεσμα να χάνει το ρυθμό της και οι εξελίξεις να μην στέκουν πάντα, μοιάζοντας αναληθοφανείς, παρατραβηγμένες και εν τέλει να κουράζουν.
Στους κινηματογράφους από 2 Ιουνίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
