Ένας 70χρονος άντρας (Robert De Niro, The Bag Man), συνταξιούχος και χήρος, ξεκινάει να απασχολείται ως ασκούμενος της διευθύντριας (Anne Hathaway, Interstellar) μιας ιντερνετικής εταιρείας.
Στην αρχή η σχέση τους είναι ανύπαρκτη, αλλά στη συνέχεια αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία.
Και όλα αυτά τη στιγμή που στις ζωές και των δύο υπάρχουν σημαντικές αλλαγές.
Η ταινία ξεκινάει ωραία.
Υπάρχουν αρκετά κωμικά στοιχεία και αστείες ατάκες, ο DeNiro γίνεται αμέσως συμπαθής και όλα φαίνεται πως θα κυλήσουν καλά.
Πολύ σύντομα, όμως, η ταινία γίνεται περισσότερο συναισθηματική από όσο θα έπρεπε, κάτι που κρατάει και μέχρι το τέλος.
Ένα έξυπνο στοιχείο της ταινίας είναι το πάντρεμα δύο κόσμων.
Από την μία ο κόσμος ενός 70χρονου, με το μαντήλι στο πέτο, με το παλιό σπίτι, με την φιλοσοφία ότι στη δουλειά φοράμε κοστούμι κτλ.
Και από την άλλη ο κόσμος μέσα στον οποίο εισχωρεί, που όλοι χρησιμοποιούν τα καινούργια ηλεκτρονικά μέσα, επικοινωνούν με μηνύματα και που κυκλοφορούν με ποδήλατο μέσα στον χώρο εργασίας.
Και κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά λόγια που είχα να πω.
Το The Intern είναι άλλη μία συνηθισμένη ταινία της Nancy Meyers, (θυμηθείτε το It's Complicated το 2009) από την οποία ποτέ δεν περιμένω να δω τίποτα καλό.
Πρόκειται για μια κλασική αμερικάνικη κομεντί με happy end, επίπεδη, χωρίς ένταση ή νεύρο, που προσπαθεί να σε συγκινήσει.
Όπως προσπαθεί να είναι αστεία, χωρίς να τα καταφέρνει.
Επίσης, η διάρκεια είναι μεγάλη για μια ανούσια ταινία (2 ώρες).
Τι άλλο μπορείς να γράψεις για μια τόσο μέτρια ταινία, που αισθάνεσαι να έχεις δει πολλές φορές;
Βέβαια, είναι μια ευχάριστη ταινία για να κάτσει κάποιος να την δει σπίτι του, αν δεν έχει κάτι άλλο να κάνει, αλλά μέχρι εκεί.
Στους κινηματογράφους από 8 Οκτωβρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
