Ως ο μοναδικός Νικόλας του Filmboy και ένας από τους φανατικούς αναγνώστες των βιβλίων ως πιτσιρικάς, κάπως έτσι έτυχε να είμαι ο "εκλεκτός" για την κριτική στην δεύτερη κινηματογραφική ταινία του Μικρού Νικόλα, που ακολουθεί τον ήρωα στις διακοπές του.
H πρώτη ταινία του 2009 ήταν αρκετά διασκεδαστική και καλύτερη του αναμενομένου - είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις τα συγκεκριμένα βιβλία, παραταύτα το Le Petit Nicolas κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να βγάλει μια ευχάριστη παιδικότητα από αυτά.
Στην καινούργια ταινία, η σχολική χρονιά τελείωσε και οι διακοπές αρχίζουν.
Ο Μικρός Νικόλας καταφθάνει σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο με τους γονείς και τη γιαγιά του και φροντίζει να κάνει γρήγορα καινούριους φίλους.
Ανάμεσα τους ο ευρηματικός Μπλεζ, που δεν κάνει ακριβώς διακοπές καθώς μένει όλο το χρόνο στην περιοχή.
Ο Φρικτιέ, από την άλλη, τρώει τα πάντα, συνεχώς και αδιακρίτως.
Ο Μικρός Νικόλας θα συναντήσει ακόμα τον Τζότζο, που μιλάει ακαταλαβίστικα γιατί είναι Άγγλος, καθώς και τον κλαψιάρη Κρεπέν.
Υπάρχει και ο Κομ, που είναι ενοχλητικά ισχυρογνώμων.
Τέλος, ο μικρός μας ήρωας γνωρίζει την Ιζαμπέλ, που δεν τον χάνει στιγμή από τα γουρλωμένα της μάτια.
Όπως θα έχετε καταλάβει και όπως γίνεται σε κάθε sequel, όλα είναι πιο "εύκολα", η ταινία αποφεύγει να πολυασχοληθεί με τους χαρακτήρες, τους οποίους φρόντισε στην πρώτη ταινία, και έτσι το Les vacances du Petit Nicolas του Laurent Tirard (υποτίθεται ότι) έχει περισσότερο χρόνο για να προσφέρει γέλιο και αστείες καταστάσεις γενικότερα.
Σε μερικά σημεία το καταφέρνει, στα περισσότερα όμως όχι.
Έχει την λογική των περισσότερων Αμερικάνικων ταινιών, που συνήθως έχουν να κάνουν με σωματικό χιούμορ, ωστόσο η πλειονότητα των σκηνών αναλώνεται σε φαρσικό ή παιδικό χιούμορ χωρίς να καταφέρνουν να έχουν την ίδια συχνότητα και ρυθμό αστείων.
Ενώ καταφέρνει να διαθέτει μερικές πολύ ωραίες σκηνοθετικές αρετές και μια προσεγμένη φωτογραφία (πράγματα που δεν δίνεται έμφαση σε ταινίες του είδους), τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν μια κωμωδία απουσιάζουν.
Νιώθεις γενικά ότι όλο αυτό το έχεις ξαναδεί (όχι ότι είναι κακό αυτό), αλλά φαντάζει εντελώς αδιάφορο και άνοστο.
Ενώ τα τεχνικά της χαρακτηριστικά είναι καλά για το είδος της ταινίας, το περιεχόμενο της υστερεί κατά πολύ τόσο σε σχέση με την πρώτη, όσο γενικότερα και με το ύφος των βιβλίων καθώς μοιάζει με μια προχειρογραμμένη και προχειροστημένη δουλειά, που έχει τραγική έλλειψη ιδεών και χιούμορ.
Από 2 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
