Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Δεν έχει περάσει ακόμα αρκετός καιρός από την πρώτη μου κριτική για το Filmboy, που ήταν για το In Time, και η Amanda Seyfried εμφανίζεται ξανά μπροστά μου.
Και αυτή την φορά με ένα wannabe θρίλερ.
Γιατί θρίλερ αυτό δεν το λες.
Και αυτή την φορά δεν φταίει η Seyfried (που δεν είναι και η καλύτερη ηθοποιός) άλλα η όλη ιδέα που δεν υλοποιήθηκε σωστά.
Το σενάριο δεν ξεφεύγει πολύ από τα τυπικά αμερικανικά κλισέ και μας τοποθετεί στο Portland, όπου δυο αδελφές η Jill (Amanda Seyfried, In Time) και η Molly (Emily Wickersham, I Am Number Four) ζουν σε ένα όμορφο και φτωχικό σπιτάκι στα προάστια.
Και οι δυο τους γονείς έχουν πεθάνει και έτσι έχουν μείνει μονές τους.
Αμέσως μπορείς να διακρίνεις ότι η Jill έχει κάποια 'θέματα' και ότι η Molly είναι ένας πιο συγκροτημένος χαρακτήρας...
Η μια δουλεύει ως γκαρσόνα σε ένα 24ωρο καφέ και η άλλη ετοιμάζεται για τις εξετάσεις της.
Όμως η ανησυχία της Jill δικαιολογείται αφού ένα πρωί γυρίζει σπίτι της και συνειδητοποιεί ότι η Molly έχει εξαφανιστεί.
Τηλεφωνεί σε όλους τους γνωστούς, ψάχνει να τη βρει, άλλα τίποτα.
Και η ίδια το ξέρει πως κάτι δεν πάει καλά από προσωπική πείρα.
Τρέχει στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει πως η αδελφή της αγνοείται.
Τότε μας παρουσιάζεται και η αλήθεια.
Η Jill ισχυρίζεται ότι είχε πέσει θύμα απαγωγής στο παρελθόν, αν και οι αρχές δεν είχαν καταφέρει να αποδείξουν τίποτα.
Γι'αυτό και την θεώρησαν διανοητικά ασταθή και έκλεισαν την υπόθεση μια για πάντα.
Έτσι, η Jill είναι μια ταραγμένη κοπέλα που δεν ξέρει από πού να ζητήσει βοήθεια.
Μια αστυνομία που δεν ενδιαφέρεται και ένα πρώτο αδιέξοδο.
Αλλά η Jill ξέρει.
Είναι σίγουρη για το τι έχει συμβεί και για αυτό τον λόγο αρχίζει έναν αγώνα για να βρει την χαμένη της αδελφή.
Ξέρει πως δεν έχουν μείνει πολλές ώρες ζωής στην Molly και πως πρέπει να δράσει γρήγορα.
Από ένα σημείο και μετά ακόμα και η ίδια η αστυνομία στρέφεται εναντίον της και οι ρόλοι του παιχνιδιού αλλάζουν για άλλη μια φορά.
Είναι όμως τρελή, ή κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την περίεργη συμπεριφορά της;
Θα βρει την αδελφή της ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει που η ιδία δεν μπορεί να διανοηθεί;
Όταν όλοι σου φαίνονται ύποπτοι ποια είναι η αντίδραση σου;
Παρόλο που συμπαθώ τα έργα που εκτυλίσσονται ολόκληρα μέσα σε μια μέρα (θυμάστε το Running Scared;) και παρόλο που όλη αυτή η βρες-τον-κακο πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον σου, εκεί που το Gone χάνει είναι στις λεπτομέρειες.
Συγκεκριμένα και όσον αφορά το σενάριο, πάσχει από έλλειψη ρεαλισμού αφού η πρωταγωνίστρια αναζητά να ανακαλύψει τα πάντα με μηδαμινά στοιχεία και στην κυριολεξία όπου και να πάει, οποίον και αν ακούσει, ότι και αν συμβεί κάτι ανακαλύπτει.
Με μια παιδική έρευνα υποτίθεται πως θα ανακαλύψει τον αφελή δολοφόνο.
Με άλλα λόγια απλά δεν σε πείθει και το ανθρωποκυνηγητό χάνει το νόημα και την αξία του.
Ούτε καν στους χαρακτήρες δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη βάση.
Και μέσα σε έναν τέτοιο χαμό τι θα μπορούσε να κάνει η σκηνοθεσία του Heitor Dhalia;
Η απάντηση μου είναι πολλά.
Άλλα δυστυχώς και αυτός από την πλευρά του δεν προσπάθησε ιδιαίτερα για ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Μια απλοϊκή προσέγγιση και ένα τρομαγμένο κορίτσι να ψάχνει τον δολοφόνο.
Τόσο απλοϊκή που έλειπαν ακόμα και οι κλασσικές απότομες σκηνές, ή τα σκοτεινά τοπία που δεν ξέρεις τι θα σου πεταχτεί.
Ένα τελείως flat story θα έπρεπε να έχει μια καλύτερη μεταχείριση τουλάχιστον στο θέμα της σκηνοθεσίας.
Για τις ερμηνείες δεν έχω να πω πολλά.
Η Amanda Seyfried, που σε επίπεδο ακαμψίας αγγίζει τα επίπεδα ...Keanu Reeves, αυτή την φορά έχει επιλέξει έναν ρόλο περισσότερο στα μέτρα της και κάποιες στιγμές σε πείθει - ειδικά στα σημεία που σκαρφίζεται τα ψέματα είναι ακόμα και διασκεδαστική.
Δεν παύει όμως να μην συγκινεί κανέναν, παρόλο που ολόκληρη η ταινία έχει οικοδομηθεί πάνω της.
Το υπόλοιπο cast δεν έχει σημαντικούς ρόλους και δύσκολα θα θυμάστε κάποιον από την στιγμή που θα βγείτε από την αίθουσα: Daniel Sunjata (One For the Money), Jennifer Carpenter (ναι, η κοπέλα στο Quarantine), Sebastian Stan (ο Buckie στο Captain America: The First Avenger) και άλλοι.
Σίγουρα θα μπορούσε να έχει εξελιχτεί πολύ χειροτέρα και να έχουμε ένα ακόμα θρίλερ της σειράς 'Εγκλωβισμένη στο σπίτι με τον κακό μέσα'.
Σίγουρα όμως δεν θα την θυμάστε μετά από έναν μήνα.
Δεν είναι μια καλογυρισμένη ταινία αλλά ούτε είναι γεμάτη υπερβολές.
Είναι απλά αδιάφορη.
Τόσο αδιάφορη που η Seyfried μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα στους άλλους.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με την νεαρή πρωταγωνίστρια ή τι της βρίσκουν και την προωθούν ασταμάτητα στο Hollywood αλλά αν δεν αλλάξει πορεία δεν την βλέπω να προχωρεί πολύ.
Βέβαια, η αμερικανική βιομηχανία του cinema έχει τον τρόπο της να αλλάζει τα πράγματα και δεν θα μου έκανε εντύπωση να την έβλεπα ακόμα και να βραβεύεται.
Ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνει καλύτερες επιλογές αν θέλει να αρχίσει ο κόσμος να την παίρνει στα σοβαρά.
Το Gone θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από 8 Μαρτίου.
Gone trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
