Ο Μάιος είναι ένας δυνατός γενικά μήνας εισπρακτικά αλλά φαίνεται ότι στον Έλληνα στοίχισε περισσότερο από ότι περίμενα η οικονομική κρίση, τουλάχιστον ψυχολογικά.
Ο φετινός Μάης είναι ένας από τους φτωχότερους στην Ελλάδα σε εισιτήρια και ο Πέρσης Πρίγκιπας δε βλέπω να τον σώζει...
Ο Πρίγκιπας της Περσίας (Prince of Persia: Sands of Time), του Mike Newel.
Στοχευμένο φανερά σε εφήβους και βασισμένο στο video game του 2003, ο Πρίγκιπας της Περσίας είναι μια φανταχτερή περιπέτεια με ταχύτητα, σπιρτάδα και πολλά CGI.
Το σκηνικό είναι μια φανταστική έκδοση της αρχαίας Περσίας και το αντικείμενο του πόθου είναι ένα ξίφος που έχει τη δυνατότητα να εξαπολύει αμμοθύελλες και να αντιστρέφει το χρόνο, που στα λάθος χέρια μπορεί μέχρι και να καταστρέψει το κόσμο.
Ο Ντασταν (Jake Gyllenhaal) είναι ένας ακροβάτης πολεμιστής, υιοθετημένος από το βασιλιά Σαραμαν (Ronald Pickup) και μεγαλωμένος από δυο πρίγκιπες.
Υπό τη καθοδήγηση του αδερφού του βασιλιά (Ben Kingsley) πολιορκεί μια πόλη όπου πιθανότατα κρύβονται όπλα μαζικής καταστροφής (όχι, δεν εμπλέκονται οι κακοί αμερικάνοι).
Και επειδή ο ήρωας δε θα μπορούσε να μείνει ...αζευγάρωτος, έρχεται η Gemma Arterton (η Ιό στη Τιτανομαχία) ως πριγκίπισσα Ταμινα που γνωρίζει περισσότερα από ότι φαίνεται για το μαγικό ξίφος.
Οι Ορδές της Εκδίκησης (La Horde), των Yannick Dahan και Benjamin Rocher.
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει κάτι που συγκινεί τους πάντες σε αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς και το μόνο που έλειπε ήταν να ασχοληθούν και οι Γάλλοι, αφού μέχρι κι εμείς κάναμε ταινία με ζόμπι και μάλιστα με sequel (Το Κακό, Το Κακό 2)!
Από τον παραγωγό του Frontiere(s) και του Hitman, Xavier Gens αλλά από πρωτάρηδες σκηνοθέτες, το La Horde είναι μια ιστορία για 4 διεφθαρμένους μπάτσους που πηγαίνουν σε ένα κτίριο στα περίχωρα του Παρισιού για να εκδικηθούν κάποιους γκάνγκστερ που τους κολλάνε.
Δυστυχώς γι’αυτους, βρίσκουν δρόμους σε χάος κι αναγκάζονται να κάνουν μάχες με κύματα από διψασμένα για αίμα, ζόμπι (...για τι άλλο διψάνε τα ζόμπι, δηλαδή;)
Eντυπωσιάζει με τον τεράστιο αριθμό των κομπάρσων που κατακλύζουν κυριολεκτικά την οθόνη (μιλάμε για εκατοντάδες), και είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για υπερκινητικά ζόμπι κι όχι αργοκίνητους living dead όπως τα ...κατοικίδια του George Romero.
Παίζονται ακόμη:
Χωρίς Όνομα (Sin Nombre), του Καρι Φουκουναγκα.
Μεξικανοαμερικάνικη ταινία όπου 2 έφηβοι μετανάστες συναντιούνται στο τρένο που τους οδηγεί στην Αμερική.
Βραβείο σκηνοθεσίας στο φετινό Sundance.
Delicatessen, των Ζαν Πιερ Ζενε και Μαρκ Καρο.
Γαλλικό classic με πολύ καλές συστάσεις, όπου σε μια πολυκατοικία οι ένοικοι επιδίδονται σε κανιβαλισμό.
Η Διαθήκη του Ορφέα (Le Testament D’Orphee), του Ζαν Κοκτο.
Γαλλική ασπρόμαυρη σινεφίλ του 1960 όπου ένας ποιητής ταξιδεύει στο χρόνο για να πιει καφεδάκι με αρχαίους Έλληνες της μυθολογίας.
Το Αίμα του Ποιητή (Le Sang D’Un Poete), του Ζαν Κοκτο.
Η πρώτη ταινία του γάλλου δημιουργού που θα αποτελειώσει όσους σώθηκαν από τη προηγουμένη.
Καλό Σινεμά.
Ο φετινός Μάης είναι ένας από τους φτωχότερους στην Ελλάδα σε εισιτήρια και ο Πέρσης Πρίγκιπας δε βλέπω να τον σώζει...
Στοχευμένο φανερά σε εφήβους και βασισμένο στο video game του 2003, ο Πρίγκιπας της Περσίας είναι μια φανταχτερή περιπέτεια με ταχύτητα, σπιρτάδα και πολλά CGI.
Το σκηνικό είναι μια φανταστική έκδοση της αρχαίας Περσίας και το αντικείμενο του πόθου είναι ένα ξίφος που έχει τη δυνατότητα να εξαπολύει αμμοθύελλες και να αντιστρέφει το χρόνο, που στα λάθος χέρια μπορεί μέχρι και να καταστρέψει το κόσμο.
Ο Ντασταν (Jake Gyllenhaal) είναι ένας ακροβάτης πολεμιστής, υιοθετημένος από το βασιλιά Σαραμαν (Ronald Pickup) και μεγαλωμένος από δυο πρίγκιπες.
Υπό τη καθοδήγηση του αδερφού του βασιλιά (Ben Kingsley) πολιορκεί μια πόλη όπου πιθανότατα κρύβονται όπλα μαζικής καταστροφής (όχι, δεν εμπλέκονται οι κακοί αμερικάνοι).
Και επειδή ο ήρωας δε θα μπορούσε να μείνει ...αζευγάρωτος, έρχεται η Gemma Arterton (η Ιό στη Τιτανομαχία) ως πριγκίπισσα Ταμινα που γνωρίζει περισσότερα από ότι φαίνεται για το μαγικό ξίφος.
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει κάτι που συγκινεί τους πάντες σε αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς και το μόνο που έλειπε ήταν να ασχοληθούν και οι Γάλλοι, αφού μέχρι κι εμείς κάναμε ταινία με ζόμπι και μάλιστα με sequel (Το Κακό, Το Κακό 2)!
Από τον παραγωγό του Frontiere(s) και του Hitman, Xavier Gens αλλά από πρωτάρηδες σκηνοθέτες, το La Horde είναι μια ιστορία για 4 διεφθαρμένους μπάτσους που πηγαίνουν σε ένα κτίριο στα περίχωρα του Παρισιού για να εκδικηθούν κάποιους γκάνγκστερ που τους κολλάνε.
Δυστυχώς γι’αυτους, βρίσκουν δρόμους σε χάος κι αναγκάζονται να κάνουν μάχες με κύματα από διψασμένα για αίμα, ζόμπι (...για τι άλλο διψάνε τα ζόμπι, δηλαδή;)
Eντυπωσιάζει με τον τεράστιο αριθμό των κομπάρσων που κατακλύζουν κυριολεκτικά την οθόνη (μιλάμε για εκατοντάδες), και είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για υπερκινητικά ζόμπι κι όχι αργοκίνητους living dead όπως τα ...κατοικίδια του George Romero.
Παίζονται ακόμη:
Χωρίς Όνομα (Sin Nombre), του Καρι Φουκουναγκα.
Μεξικανοαμερικάνικη ταινία όπου 2 έφηβοι μετανάστες συναντιούνται στο τρένο που τους οδηγεί στην Αμερική.
Βραβείο σκηνοθεσίας στο φετινό Sundance.
Delicatessen, των Ζαν Πιερ Ζενε και Μαρκ Καρο.
Γαλλικό classic με πολύ καλές συστάσεις, όπου σε μια πολυκατοικία οι ένοικοι επιδίδονται σε κανιβαλισμό.
Η Διαθήκη του Ορφέα (Le Testament D’Orphee), του Ζαν Κοκτο.
Γαλλική ασπρόμαυρη σινεφίλ του 1960 όπου ένας ποιητής ταξιδεύει στο χρόνο για να πιει καφεδάκι με αρχαίους Έλληνες της μυθολογίας.
Το Αίμα του Ποιητή (Le Sang D’Un Poete), του Ζαν Κοκτο.
Η πρώτη ταινία του γάλλου δημιουργού που θα αποτελειώσει όσους σώθηκαν από τη προηγουμένη.
Καλό Σινεμά.
1.jpg)
