Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, η ανοικοδόμηση της Phnom Penh οδήγησε στην ανέγερση κτηρίων-τεράτων για να στεγάσουν μεσοαστικές οικογένειες. Μετά την πτώση των Khmer Rouge, αυτά εγκαταλείφθηκαν στη τύχη τους και άρχισαν να γίνονται πόλος έλξης άνεργων καλλιτεχνών, αστέγων και παρανόμων, με αποτέλεσμα σταδιακά η κυβέρνηση να τα κατεδαφίζει.
Ένα από τα τελευταία που στέκονταν όρθια είναι το ορόσημο της πόλης, το Λευκό Κτήριο, ένα συγκρότημα πολυκατοικιών που κάποτε στέγαζε σχεδόν 2500 ανθρώπους. Σε ένα από τα παραπαίοντα διαμερίσματά του ζει ο Samnang, ένας 20χρονος Καμποτζιανος που μοιάζει κολλημένος στο νεανικό όνειρο να γίνει χορευτής. Η επικείμενη κατεδάφιση του κτηρίου όμως τον βάζει υποχρεωτικά στο δρόμο της ενηλικίωσης…
Επίσημη πρόταση της Καμπότζης για τα προσεχή Όσκαρ και ήδη βραβευμένο στη Βενετία για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή, το Bodeng Sar είναι μια ταινία χαμένων ονείρων, ένα δράμα που χρησιμοποιεί την κατεδάφιση ενός εμβληματικού κτηρίου ως καταλύτη μιας αναπόφευκτης ενηλικίωσης, εκείνης της στιγμής που ένας νεαρός αναγκάζεται να αφήσει στην άκρη τα όνειρά του και να δει τη σκληρή πραγματικότητα κατάματα, που βλέπει τους φίλους του και την οικογένειά του να φεύγουν, που πρέπει να γίνει ο “γονιός των γονιών” του.
Στη πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, ο ντοκυμενταρίστας σεναριογράφος και σκηνοθέτης Kavich Neang μας παρουσιάζει μια ρεαλιστικά ανθρώπινη ταινία, που πλημμυρισμένη από βουβό συναίσθημα αγγίζει κάθε θεατή που λίγο-πολύ έχει περάσει από την αντίστοιχη περίοδο της ζωής του. Με έντονα ηθογραφικά και κοινωνιολογικά στοιχεία, το Bodeng Sar τονίζει έμμεσα την τρομακτική αλλά απαραίτητη αλλαγή εποχής μιας ταλαιπωρημένης πόλης και κατ’ επέκταση χώρας.
Μια ιδιαίτερα αξιόλογη καλλιτεχνικά και σημασιολογικά ταινία που μπορεί να μην έχει κάτι το ξεχωριστό που να μπορέσει να τη βάλει στη πεντάδα των Όσκαρ, όμως είναι τόσο προσεγμένη και πανανθρώπινη που σίγουρα αξίζει της προσοχής σας.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
