Τον ζοφερό, γκρίζο κόσμο του Tyrannosaur, του σκηνοθετικού ντεμπούτου του ηθοποιού Paddy Considine, θα τον αναγνωρίσουν όσοι πέρασαν έστω και μια φορά από το κινηματογραφικό σύμπαν του Βρετανικού πεσιμισμού, αυτό το μίζερο και δυστυχισμένο κόσμο των ταινιών του νησιού.
Απελπισμένοι χαρακτήρες χωρίς ίχνος αυτοεκτίμησης που βιώνουν απελπιστικές καταστάσεις, σχεδόν πάντα σε υποβαθμισμένες άσχημες περιοχές της Αγγλίας.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ποτέ δεν είδα με ένθερμο μάτι το Βρετανικό σινεμά.
Είναι πολύ βλαβερό για τα νεύρα μου.
Υπάρχει όμως και άλλος λόγος που δεν είμαι από αυτούς που λάτρεψαν το Tyrannosaur (και μάλιστα του έδωσαν και 2 βραβεία στο φετινό φεστιβάλ του Sundance και άλλο ένα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης): αγαπάω τους σκύλους.
Η ταινία αρχίζει με τον Joseph (Peter Mullan, Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1), έναν χήρο μοναχικό μέθυσο, να κλωτσάει μέχρι θανάτου τον σκύλο του!
Τον δικό του πιστό φίλο που υπεραγαπούσε!
Η εξήγηση που δόθηκε αργότερα στη μέση της ταινίας δε νομίζω πως έπεισε κανέναν.
Για την ακρίβεια, ο Joseph σκοτώνει με ρόπαλο και τον σκύλο του γείτονα του, αλλά εδώ η εξήγηση είναι μπροστά μας.
Βλέπετε, ο Joseph πίσω από τη σκληράδα του προσώπου του και το ύφος ‘δε-μασάω-μία’ κρύβει μια ανικανότητα να κάνει κακό σε ανθρώπους, άλλοι θα το έλεγαν δειλία.
Τα συσσωρευμένα συναισθήματα μίσους και η τάση του να μολύνει και να καταστρέφει τον οδηγούν σε άλλον έναν ανούσιο καυγά σε τοπικό μπαρ και αργότερα στη πόρτα ενός μαγαζιού φιλανθρωπίας, ιδιοκτήτρια της οποίας είναι η Hannah (Olivia Colman).
Ο Joseph, συγκινημένος από τη πράξη της, αρχίζει και περνά όλο και περισσότερο χρόνο μαζί της, για να καταλάβει ότι κι αυτή είναι μια βασανισμένη ψυχή και έρμαιο του βίαιου και ανίκανου άνδρα της (Eddie Marsan, London Boulevard).
Το Tyrannosaur δεν μπορείς να το αγαπήσεις.
Έχει ως πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο θυμωμένο χωρίς εμφανή αιτία, με πράξεις που είναι ακαταλαβίστικά μοχθηρές αλλά που φαινομενικά δείχνει να θέλει μόνο την ησυχία του.
Είναι μια δύσκολη ταινία θεματικά, με επιτηδευμένα άσχημα τοπία και καταθλιπτικό αποτέλεσμα, και το πόσα μπορείτε να πάρετε από αυτή εξαρτάται από την ανοχή σας στη μιζέρια.
Από την άλλη πλευρά, η ταινία είναι υπερβολικά καλογυρισμένη για να την αποκλείσετε τελείως.
Η σκηνοθεσία του Considine καταπραΰνει τις εικόνες του υποβαθμισμένου Leeds και δίνει έμφαση στη σπουδή των χαρακτήρων αφήνοντας με κάποιο τρόπο έξω το δυστυχισμένο τοπίο.
Επίσης, η ταινία οδηγείται από δύο σπουδαίες ερμηνείες και ειδικά την Olivia Colman να είστε σίγουροι ότι θα τη δούμε και στις υποψηφιότητες.
Το Tyrannosaur (έτσι έλεγε χαϊδευτικά τη γυναίκα του ο Joseph, επειδή ήταν χοντρή και όταν περπάταγε έτρεμε το σπίτι όπως στη σκηνή του Jurassic Park!) είναι τεχνικά μια άριστη ταινία, αλλά έχει για πρωταγωνιστές έναν μισητό χήρο, μία υπερβολικά δυστυχισμένη γυναίκα και δυο νεκρούς σκύλους.
Θα ήθελα να του βάλω κακή βαθμολογία, αλλά δε θα ήταν τίμιο.
Στις ελληνικές αίθουσες από 24 Νοεμβρίου από τη Feelgood Entertainment.
Tyrannosaur trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
